سر لشکر پابرهنه

                        

از ساختمان عملیات که اومدیم بیرون٬ راننده منتظر ما بود اما عباس بهش گفت: 

«ما پیاده میاییم٬ شما بقیه بچه ها رو برسون.» 

دنبالش راه افتادم. 

جلوتر که رفتیم صدای جمعیت عزادار شنیده میشد. 

عباس گفت:«بریم طرف دسته عزادار.» 

به خودم اومدم که دیدم عباس کنارم نیست. 

پشت سر من نشسته بود رو زمین. 

داشت پوتین ها و جوراب هاش رو در می آورد. 

بند پوتین هاش رو به هم گره زد و آویزونشون کرد به گردنش...شد حر امام حسین(ع). 

رفت وسط جمعیت و شروع کرد به نوحه خوندن. 

جمعیت هم سینه زنان و زنجیرزنان راه افتاد به طرف مسجد پایگاه. 

تا اون روز فرمانده پایگاهی رو اینطور ندیده بودم عزاداری کنه. 

پای برهنه بین سربازان و پرسنل٬ بدون اینکه کسی بشناسدش... 

                                                      «برگرفته از کتاب پرواز تا بینهایت٬راوی سرهنگ خلبان فضل الله نیا»