خاطره ای از سفر معنوی حج - ۳

دوشنبه چهارم اردیبهشت ۷۴ ساعت ۱۲ شب با آقای قلی پور به ایوان بقیع مشرف شدیم و تا ساعت ۵/۲ بامداد برنامه زیارت و مداحی بود که قریب به اتفاق زائرین ایرانی بودند٬ سپس به صحن مطهر حضرت رسول(ص) آمدیم و پشت درب منتظر ماندیم٬ به محض باز شدن درب مردم به داخل حرم دویدند

علت عجله مردم این بود که میخواستند بین بیت و منبر و کنار ستون توبه جا بگیرند و نماز بخوانند. ما هم سریع به داخل رفتیم و چون با ویلچر نمیشد جلو رفت ویلچر را کناری گذاشته و دستم را روی شانه های آقای قلی پور گذاشته و بین ستون توبه و ستون سریر به زحمت جای کمی پیدا کرده و نشستیم. ستون سریر ستونی است که حضرت محمد(ص) به آن تکیه میکردند و به سوالات مردم پاسخ میدادند،اینجا واقعا جای عجیبی است و هر دو شبی که به اتفاق آقای قلی پور در آنجا توفیق خواندن زیارت پیدا کردیم از الطاف بی بی دو عالم حضرت زهرا(س) بود و از بهترین لحظات عمرم محسوب میشود، هر چند که انسان وقتی آنجا مینشیند خجلت زده از این مطلب است که من کجا و این همه عنایت کجا؟ یکطرف ستون سریر محل نشستن پیامبر، یکطرف ستون حرس محل نشستن امیرمؤمنان علی(ع) ،که وقتی فکر میکنی اینجا محل جلوس این بزرگوران بوده و فاطمه(س) از این محل گذر کرده و جبرییل در این مکان بر پیامبر(ص) نازل میشده و آیات خداوند را ابلاغ میکرده، آنوقت است که انسان متوجه میشود که اگر در اینجا نشسته فقط و فقط لطف و محبت اهل بیت(ع) است و الا لیاقت امثال من روسیاه هیچگاه در این اندازه نبوده است. نماز و زیارت خواندیم و قصد بازگشت داشتیم که متوجه شدیم ویلچر نیست، یکی از خدمه کاروان هم که ما را دید به کمک ما آمد ولی هرچه گشتیم هیچ اثری از ویلچر من نبود. (در آن زمان هنوز میتوانستم با کمک عصا یا شخص دیگری مقداری راه بروم) به هر حال ویلچر پیدا نشد و ما یک تاکسی گرفتیم و به هتل محل اقامتمان برگشتیم. آقای حسنخانی که هم اتاقی ما بود لطف کرد و به کاروان ویژه جانبازان رفته و شرح ماوقع را تعریف کرده و توانسته بود یک ویلچر ایرانی بگیرد که تا حدودی کار ما را راه می انداخت ولی این ویلچر کجا و ویلچر میرا آلمانی خودم کجا؟ بعد از دو روز، بنده خدا آقای قلی پور که مرا هل میداد توی دست اندازها کمر درد گرفته بود و من ماتم گرفته بودم که تا آخر سفر با این مشکل چگونه کنار بیایم؟ 

 یک روز صبح طبق روال وقتی از نماز صبح برگشتیم و مشغول استراحت شدیم آقای نصرالهی از خدمه کاروان آمد و بیدارم کرد و گفت که ویلچر تو را توی حرم دیدم ولی ترسیدم که بیارمش.به این دلیل که اگر اشتباه میکرد ماموران او را میگرفتند. من که امیدی به پیدا شدن ویلچر نداشتم با ناامیدی به اتفاق آقای نصرالهی به حرم رفتم و در کمال تعجب دیدم ویلچرم در همان محلی که گذاشته بودم قرار دارد.آنقدر خوشحال شده بودم که آقای نصرالهی هم با دیدن خوشحالی من گفت دو رکعت نماز شکر بخوانیم،بعد از خواندن نماز شکر به هتل برگشتیم.در ایامی که مدینه بودیم یکشب از مداحی شاعر اهل بیت(ع) مرحوم آغاسی و حاج سعید حدادیان استفاده کردیم که خیلی خوش گذشت.یکشب هم حاج مهدی منصوری مداح اهل بیت که اهل اصفهان میباشدنوحه خوانی کرد که مجلس خیلی با صفایی بود.