دریافته هایی را که این بنده، از دوران ریاضت و خودسازی به دست آورده ام، مربوط به زمانی است که به مطالعه و تحقیق تفاسیر پرداخته بودم، شبی بین خواب و بیداری حضرت محمد(ص) را زیارت کردم. با خود گفتم که: شایسته است تا در کمالات و اخلاق وی دقیق شوم، هرچه تدبر من فزونتر می گشت، عظمت و نورانیت آن حضرت گسترده تر و روشنتر می نمود. از این روی، دریافتم که خلق و سرشت او، قرآن است، و باید در قرآن بیندیشم. هرچه دقت من در آیه ای بیشتر می شد، دریافت فزونتری از حقایق نصیبم می گردید. به گونه ای که یک باره حقایق بیکرانی به جانم سرازیر می شد و چنین موهبتی، درپی هر تدبر من در آیه ای پدید می آمد.
البته، برای کسی که به چنین توفیقی دست نیافته، باور این سخن، غیرممکن می نماید، چرا که غیرعادی به نظر می رسد، اما- در نام و یاد این مطالب- راهنمایی برادران ایمانی ام را قصد نموده ام. آن دستور «خودسازی و ریاضت» عبارت است از: از هر کلامی که سود ندارد و بلکه از غیر یاد حق تعالی؛ زبان به کام کشیدن. از لذتها و خوش های (غیرضروری و بازدارنده)، خوردنیها، پوشیدنی ها، زناشویی ها، مسکن ها و...، دست کشیدن. از مراوده با غیراولیاء دوری جستن. خواب فراوان را ترک نمودن. یاد خداوند متعال را، هماره با مراقبت، پیشه خود ساختن. مداومت بر ذکر «یا حی یا قیوم لااله الا انت» را پی می گرفتن، و من نیز آن ذکر را آزموده ام. اما بیشترین ذکر من «یاالله» است، با دور افکندن غیرحق از قلب، و با توجه به ذات باری تعالی، البته مهم و اساسی همان ذکر حق تعالی، با مراقبت است، که دیگر چیزها به پایه ذکر نمی رسد.
پایداری- به مدت چهل روز- بر آنچه که ( از قانون تمرین و ریاضیت) برشمردیم، باعث می شود که درهایی از انوار حکمت، معرفت و محبت الهی، گشوده گردد و سپس آدمی به مقام فنا و بقاء بالله ترقی کند و راه یابد. و از آن روی که این شیوه خودسازی و سیر الی الله؛ نزدیک ترین راه ها به سوی خداست؛ تعارض نفس و شیاطین ظاهر و باطن، با آن شدیدتر است. زیرا اگر همه مردم به دانش های (ظاهری) روی آورند، غالبا با چنین دشواری هایی روبرو نمی شوند، چرا که بیشتر غرضها، در روی آوردن به این گونه دانشها؛ دوستی مال، مقام و برتری نزد مردم است. که اگرچنین شد، شیاطین نیز مددکار می شوند.
اما اگر، غرض از آموختن دانش، خشنودی خداوند متعال بود، (به گونه طبیعی) دشواریهایی را پیش روی دارد.که اگر دشواری پایدار نشد، سزاوار است که دراین کوتاه آمدن شیطان- که شاید غرضی درآن داشته باشد- درنگ کنیم.
دراین چهل سالی که به راهنمایی و ارشاد مردم پرداخته ام، کسی را که براساس این دستورالعمل، به خودسازی بپردازد نیافتم، و این خود دلیل شکوهمندی و گرانمایگی این دستور است، در صورتی که با راهنمایی های همگانی و گسترش دانشهای دینی، بیش از صد هزار نفر را، هدایت کرده ام.
در این ایام، حضرت رسول(ص) را توفیق رؤیت یافتم، از ایشان پرسیدم نزدیک ترین راه، برای سیر الی الله چیست؟ حضرت فرمودند: همان است که می دانی (و بدان عمل کرده و دستور می دهی).
چگونه است، آدمی که در برابر ادعای دروغین کسی که می گوید: من کیمیاگرم، دارایی و فرصتهای خود را صرف می کند، در صورتی که می داند، اگر این ادعا راست باشد، نیازی به اظهار آن نیست، بلکه باید در کتمان آن بکوشد، اگرچه به بدترین شکنجه ها کشته شود. اما به احتمال اینکه راست می گوید، راضی است که مال خود را برای او پرداخت کند.
و آنچه که من می گویم، برگرفته از خود آیات الهی، روایات پیغمبر(ص) و امامان معصوم(ص) است. چیزی است که حکمای ظاهر، مانند بوعلی سینا نیز بدان گواهی داده است.
پس ایرادی ندارد، که تو چهل روزت را (به این گونه که گفتم) به عبادت پردازی- با اینکه باید تمام عمرت را چنین کنی- با تضرع و زاری به درگاه خداوند روی آوری، به انگیزه بندگی و عبادت، و نه برای آزمایش.
چنانکه، خاتم انبیاء(ص) فرمودند: «کسی که چهل روز خود را برای خداوند خالص کند، خداوند سرچشمه های معرفت را، از جانش بر زبانش جاری می سازد». «والحمدالله هدانا لهذا و ماکنا لنهتدی لولا ان هداناالله». علامه محمدتقی مجلسی رضوان الله تعالی علیه
سلام اقا داود گل
در این ماه مبارک دوست خود را از دعای خیر فراموش نکنید. ما خیلی مخلص شماییم.
سلام جناب کاوسی عزیز
طاعات و عبادات قبول ٬از لطف شما ممنونم.من هم التماس دعا دارم و امیدوارم انشاالله در این ماه رحمت دعاهایمان مورد قبول حضرت حق قرار گیرد. خدانگهدار