الهی نامه آیت الله حسن زاده آملی

الهی ! خانه کجا و صاحب خانه کجا؟ 

طائفِ آن کجا و عارفِ این کجا؟ 

آن سفر جسمانی است و این روحانی؛    

آن برای دولتمند است و این برای درویش؛ 

آن اهل و عیال را وداع کند و این ماسوا را ؛  

آن ترک مال کند و این ترک جان ؛  

سفر آن در ماهِ مخصوص است و این را همه‌ی ماه ،  

و آن را یک بار است و این را همه‌ی عمر ؛  

آن سفر آفاق کند و این سیر انفس ؛  

راه آن را پایان است و این را نهایت نبود ؛  

آن می رود که برگردد و این می رود که از او نام و نشانی نباشد ؛  

آن فرش پیماید و این عرش ؛  

آن مُحْرِم می شود و این مَحْرَم ؛ 

آن لباس احرام می پوشد و این از خود عاری می شود ؛  

آن لبّیک می گوید و این لبّیک می شنود ؛ 

آن تا به مسجدالحرام رسد و این از مسجد اقصی بگذرد ؛  

آن استلام حجر کند و این انشقاق قمر ؛  

آن را کوه صفاست و این را روح صفا ؛  

سعی آن چند مرّه بین صفا و مروه است و سعی این یک مرّه در کشور هستی 

آن هروله می کند و این پرواز ؛  

آن مقام ابراهیم طلب کند و این مُقامِ ابراهیم ؛  

آن آب زمزم نوشد و این آب حیات ؛  

آن عَرَفات بیند و این عَرَصات ؛ 

آن را یک روز وقوف است و این را همه روز ؛ 

آن از عرفات به مشعر کوچ کند و این از دنیا به محشر ؛ 

آن درک منا آرزو کند و این ترک تمنّا را ؛ 

آن بهیمه قربانی کند و این خویشتن را ؛ 

آن رمی جَمَرات کند و این رجم هَمَزات ؛  

آن حلق رأس کند و این ترک سر ؛  

آن را ( لا فُسوقَ و لاجِدالَ فِی الحَجّ ) است و این را « فی العمر » ؛  

آن بهشت طلبد و این بهشت آفرین ؛  

لاجرم آن حاجی شود و این ناجی ؛  

خنک آن حاجی که ناجی است!  

                              باید که جمله جان شویم     تا لایق جانان شویم