دفاع مقدس ملت ایران در برابر متجاوزان بعثی مملو از عبرت های بزرگ تاریخی است که بخشی از آن مربوط به ندامت های کشور کوچک و ثروتمند کویت از کمک به رژیم متجاوز بعثی صدام معدوم است.
امیر کویت شیخ جابر احمد الصباح که در دوران او، کویت شاهد حوادث متعدد ناشی از پیروی از سیاست های آمریکا و ماجراجویی صدام در منطقه بود در خاطرات خود می گوید بعد از پایان جنگ ایران و عراق با حمایت کشورهای عربی و برای تجلیل از مقاومت صدام در برابر ایرانی ها، کنفرانس کشورهای عربی در بغداد برگزار شد و همه سران عرب از این که صدام و عراق از خطر سقوط توسط ایرانی ها رهایی یافته بودند، خوشحال به نظر می رسیدند، البته این فرار به قیمت کمک های گسترده کشورهای ثروتمند عرب و کمک های تسلیحاتی و تدارکاتی کشورهایی هم چون مصر و اردن به دست آمده بود. شیخ جابر می گوید: در پایان کنفرانس زمانی که می خواستیم عراق را به مقصد کویت ترک کنیم صدام خود شخصا پشت فرمان اتومبیل ویژه بنز تشریفات نشست و هدایت خودرو را تا فرودگاه بغداد به عهده گرفت. در اتومبیل فقط من بودم و او، در حالی که صدام سیگار برگ کوبایی بر لب داشت و فضای خودرو مملو از دود این سیگار شده بود در بین راه به او گفتم؛ انشاءالله در کویت منتظرش هستیم و اولین سفر خارجی اش را به مقصد کویت داشته باشد. صدام هم با تکبر جواب داد: کویت خانه ماست می آییم.
شیخ جابر ادامه می دهد که منظور او را آن موقع نفهمیدم و وقتی در حال فرار از کویت در تابستان 1990 میلادی بودم متوجه حرف آن مردک متکبر خبیث شدم و در همان جا آرزو کردم به او در جنگ با ایرانی ها کمک نمی کردم. او نمک نشناس و نمک به حرام بود.
همراهان امیر کویت می گویند که صدام وقتی به کویت حمله کرد امیر کویت در خواب بود و با وضعیتی پریشان او را به خاک عربستان منتقل کردند. چند روز بعد از اشغال نظامی کویت توسط بعثی ها، صدام شیخ جابر احمدالصباح را فردی عیاش و فاسد معرفی کرد و فیلمی از عیاشی های او را پخش نمود. صدام در پاسخ به این سؤال خبرنگاران که چرا دیگر لباس نظامی نمی پوشد گفت: من در کویت مردی مقابل خود نمی بینم. اگر در جنگ با ایرانی ها لباس نظامی می پوشیدم، به دلیل آن بود که آنها مرد جنگ بودند.
او در یک گفت وگو با احترام از امام خمینی(ره) یاد می کند و مجبور می شود اذعان کند که با چه کسانی در نبرد بوده است، اما او از جنایت های خویش و حمایت هایی که قدرت های استکباری در تجاوزش به ایران از او داشتند سخنی نگفت که این رسم ناجوانمردان تاریخ است.
به گزارش ایسنا، نادر دریابان، پژوهشگر دفاع مقدس با بیان این مقدمه به ماجرای شنیدنی سال های همکاری دلبرانه شیخ جابر امیر کویت و صدام معدوم اشاره می کند که می گوید: شیخ جابر در انبوه کمک های مادی و تسلیحاتی و تدارکاتی کشورش به بعثی های جنایتکار تعدادی آمبولانس نظامی بنز که در آنها شرایط یک بیمارستان صحرایی و حتی عمل های ابتدایی بود برای حفظ جان فرماندهان عراقی در جبهه های جنگ با رزمندگان مسلمان ایرانی خریداری کرد و به صدام و فرماندهانش اهداء نمود. اولین سری این آمبولانس ها به جبهه خرمشهر که در اشغال دشمن بود ارسال شد، چرا که ایران خود را برای حمله به خرمشهر و باز پس گیری آن آماده می کرد. چند روز بعد از حمله قوای اسلام در عملیات بیت المقدس به بعثی های جنایتکار در جبهه گسترده خرمشهر آمبولانس اهدایی شیخ جابر احمد الصباح به غنیمت رزمندگان اسلام در آمد و بسیاری از فرماندهان عراقی مجروح جبهه خرمشهر از شدت جراحت در نبرد با رزمندگان اسلام به هلاکت رسیدند. یکی از آخرین فرماندهان عراقی در جبهه بندر خرمشهر را نه با این آمبولانس ویژه بلکه با قایقی چوبی در حالی که یک پای این فرمانده قطع شده بود به جزیره ام الرصاص عراق در روبه روی بندر خرمشهر انتقال دادند تا داغ استفاده از این تجهیزات پیشرفته بر دل صدامیان بماند. این خودرو که هم اینک به صورت مستعمل در مرکز فرهنگی دفاع مقدس خرمشهر نگهداری می شود، متأسفانه در سال های جنگ به خوبی از آن مراقبت نشد؛ چرا که یکی از اسناد مهم تدارکاتی دشمن بوده است که توسط حامیان مرتجعش تهیه و برای استفاده به جبهه های نبرد ارسال شده بود. در جریان جنگ تحمیلی هم چنین شیخ فهدالاحمد، برادر ناتنی امیر کویت نیز با حضور در جبهه های عراق بند توپخانه را برای گلوله باران مواضع نیروهای رزمنده مسلمان ایرانی کشیده بود. شیخ فهدالاحمد که رئیس شورای المپیک آسیا بود اولین مقام رسمی و مهم کویتی بود که در جریان اشغال کویت توسط بعثی ها به قتل رسید و صدامی ها بر جنازه او به شدت کوفتند. یک روز پس از اشغال کویت توسط رژیم متجاوز صدام، وزیر امور خارجه وقت کویت که اکنون امیر کویت است برای عذرخواهی رسمی کشورش در کمک به صدام در سال های جنگ علیه ایران به جمهوری اسلامی ایران آمد تا تاریخ خیلی زود سرنوشت تلخ جبهه کفر را در برابر حماسه هشت ساله مقاومت ملت ایران رقم زند. «کیهان ۵ دی ۸۹» | 
