خاطراتی از دستی که آسمانی شد

شهید خرازی؛ علمدار طلاییه و سردار شلمچه:

دعا می‌کردیم حاج حسین هر چه زودتر برگردد؛ وقتی برگشت باورمان نمی‌شد که دست فرمانده‌ای که دوستش داریم، قطع شده باشد؛ دهان و بینی‌اش هم پر از خون بود؛ بچه‌ها دورش جمع بودند و به شدت نگران بودند اما او متبسم و آرام بود و با نگاهش به بقیه هم آرامش می‌داد.

                                   

حاج حسین خرازی فرمانده لشکر 14 امام حسین (ع) در سال‌های دفاع مقدس، عملیات‌های افتخارآفرینی از جمله طریق‌القدس، علی‌بن‌ابیطالب (ع)، فتح‌المبین، بیت‌المقدس، رمضان، محرم، والفجر مقدماتی، والفجر یک، والفجر 4، خیبر، بدر، والفجر 8، کربلای 3، کربلای 4 و 5 را با هدایت به سرانجام رساند که در عملیات خیبر به درجه رفیع جانبازی رسید.

* دعا می‌کردیم شهید خرازی هر چه زودتر برگردد

در عملیات خیبر، گردان امام حسین (ع) خط را شکست و از پل طلائیه عبور کرد؛ از شب تا صبح با بی‌سیم با حسین تماس داشتیم؛ نخستین بار بود که با حسین رابطه نزدیک پیدا کرده بودم.
صبح خط زیر آتش بسیار سنگین بود و دشمن برای پس گرفتن منطقه فشار می‌آورد؛ اول صبح که هنوز هوا خوب روشن نشده بود، حسین‌آقا با نفربر فرماندهی کنار بچه‌های بسیجی رسید؛ گلوله مستقیم تانک دائماً می‌آمد؛ ما راضی نبودیم او در آنجا باشد؛ ترسی‌ هم که از آتش و توپ نداشت؛ اگر ما با انفجار خمپاره‌ها سینه‌خیز هم می‌رفتیم او عادت نداشت خم شود. می‌گفت «اگر سوت خمپاره را شنیدی که کاری به تو ندارد، اگر هم نشنیدی‌، مال خودت است، سینه خیز هم فایده ندارد».
بالاخره خط را کنترل کرد، دستورهای لازم را داد. ما دعا می‌کردیم هر چه زودتر برگردد. در لحظات آخری که قصد داشت برگردد مجروح و دست راستش قطع شد، اصلا خودش را نباخت. البته از او انتظار دیگری هم نداشتیم.

(روایت شهید علی باقری، فرمانده گردان امام حسین(ع))


* باور نمی‌کردیم دست فرمانده‌ای که دوستش داشتیم قطع شده باشد

در طلائیه هر لحظه حملات دشمن شدیدتر می‌شد؛ آتش توپ و خمپاره عراقی‌ها وجب به وجب زمین را سوزانده بود؛ ما همه جمع شده بودیم توی یک سنگر تا از آسیب ترکش‌ها در امان باشیم؛ آتش که سبک شد آمدیم بیرون، 5 تا 6 نفر از برادران شهید شده بودند. حسین آقا هم دستش قظع شده و خون تمام بدن او را گرفته بود. همه بچه‌های گردان هاج و واج مانده بودند. باور نمی‌کردیم دست فرمانده‌ای که دوستش داشتیم قطع شده باشد.
همه ناراحت بودند، حسین زیر این آتش سنگین، توی خط چکار داشت؟! خودم را که با او مقایسه کردم احساس کوچکی کردم. عراقی‌ها همچنان آتش می‌ریختند و آمبولانس از میان دود و آتش به طرف اورژانس حرکت کرد.

*شهید خرازی با پیکری خون‌آلود به بقیه آرامش می‌داد

صبح روز اول عملیات خیبر، دشمن پاتک سنگینی زد؛ نیروها مجبور به عقب‌نشینی شدند تا دوباره شب وارد عمل شوند؛ یک سه راهی در منطقه بود که از فرط خطر به سه راهی مرگ یا شهادت معروف بود؛ حسین همیشه در کانون خطر حاضر بود.
شهید خرازی با نفربر فرماندهی آمد؛ نزدیک سه راه خمپاره آمد و آنتن‌های نفربر قطع شد؛ مسئول مخابرات رفت که تعمیرش کند؛ گلوله‌ای دیگر آمد و شهید شد.
حسین پیاده شد و با بی‌سیم معمولی دستورات را می‌رساند. 20 متر از نفربر دور نشده بود که خمپاره آمد. گرد و خاک که نشست‌، حسین روی زمین افتاده بود. از سینه‌اش خون می‌جوشید و دست راستش به پوستی بند بود.
به زاهدی گفت «مدارک و وسایل مرا بردار» دهان و بینی‌اش هم پر از خون بود؛ بچه‌ها دورش جمع بودند و به شدت نگران بودند اما او متبسم و آرام بود و با نگاهش به بقیه هم آرامش می‌داد؛ سریع به عقب بردنش؛ کمتر از یک ماه بعد برگشت؛ هنوز جراحت دستش خوب نشده بود و هر روز پانسمان عوض می‌کرد.
بعدها گفت «هیچ دردی حس نکردم و برایم خیلی شیرین بود؛ یک لحظه مکث کرد و گفت استغفرالله، استغفرالله!» می‌ترسید ریا کرده باشد.
(روایت مهدی مظاهری خبرگزاری فارس) 
----------------------------------------------------------------
منبع: کتاب هزار قله عشق نوشته سید علی بنی‌لوحی

تانک ها اجساد بچه ها را له می کردند

دلخراش‌ترین صحنه‌های خونین تاریخ بار دیگر تکرار می‌شد. عراقی‌ها با بی‌رحمی و شقاوت بچه‌ها را به شهادت می‌رساندند. تانک‌هایی که در حال پیشروی بودند بدن مجروحین و شهدا را زیر زنجیره‌های پولادین خود له می‌کردند و جلو می‌آمدند.  به گزارش فارس ، آن چه خواهید خواند ، بخش دوم از مشاهدات و خاطرات آقای سعید تاجیک از نبرد کربلای 5 است. آقای تاجیک در سال های جنگ از بچه بسیجی های با صفا و نمکین لشکر 27 محمدرسول الله(صلوات الله علیه) بود: فاصله تا دژ اصلی سه کیلومتر بود. کار تدارکات و حمل مجروحین دشوار بود. تعدادی مجروح و شهید روی دستمان مانده بود. نمی‌دانستیم به چه صورت آنها را به عقب منتقل کنیم. چند متر آن طرفتر، دو دستگاه ماشین عراقی به نام «گاز66» افتاده بود. حاج نصرت گفت: «کی می‌تواند ماشینها را روشن کند؟» یک نفر که رانندگی بلد بود، همراه چند نفر دیگر با احتیاط به کامیونها نزدیک شدند. هر کاری کردند، ماشینها روشن نشدند. چند متر آن‌طرفتر، یک ماشین فرماندهی از نوع «اُواز» بود. رفتم به سراغش. جلال به خویش و علی کرمانی گفتند: «می‌خواهی چکار کنی!؟» گفتم: «ببینم تو این ماشین کلت هست یا نه.» زدند زیر خنده و گفتند: «عجب حالی داری تو!» داخل ماشین چمدانی بود که روی صندلی تکیه داده شده بود. با احتیاط از روی صندلی برداشتم و کنار سنگری که در زمین کنده شده بود، گذاشتم. خودم وارد سنگر شدم و با احتیاط در چمدان را باز کردم داخل چمدان یک دست لباس نظامی، یک دستگاه رادیو شکسته، یک ماشین ریش‌تراش برقی، مجله و مقداری پول خرد عراقی بود. آنها را بین بچه‌ها تقسیم کردمو. خودم رادیو را برداشتم. جلال با التماس ریش‌تراش را از من گرفت. چند دقیقه بعد، توسط انفجار یک خمپاره 82 مجروح شد. بعدها گفت در بیمارستان ریش‌تراش را از او تک زدند! مهدی بخشی گفت: «حاجی با عقب تماس گرفته. قرار است هفتصد موشک آر‌پی‌جی با یک دستگاه خشایار جلو بیاید!» زاهد برای آوردن این موشکها مأمور شده بود. فردای آن روز گفت: «راننده به سه راه شهادت که رسید، از ترس جا زد و کپ کرد!» انفجار موشکها در سه راه شهادت باعث ترسیدن راننده خشایار شده بود. منطقه مرموز به نظر می‌رسید. با مهدی بخشی آخرین صحبتها را ردوبدل می‌کردم. آخرین بار بود که چهره زیبای او را می‌دیدم. حدود نیم‌ساعت پشت دژ به استراحت پرداختیم. طول راه و تلاش زیاد باعث خستگی شده بود. همین که خواستیم مقداری استراحت کنیم، قاسم‌خانی و حسین دستینه آمدند و دستور حرکت دادند. در یک ستون قرار گرفتیم. من و قاسم خانی و حسین دستینه سرستون بودیم و بقیه از پشت سر حرکت می‌کردند. هدف، پاکسازی سنگرهای اطراف دژ و دادن دست الحاق با نیروهای لشکر 25 کربلا بود. همان شب نیروهای لشکر سیدالشهدا (ع)، پس از دادن دست الحاق و توجیه به منطقه، این زنجیره حیاتی را قطع کردند و سمت چپ را خالی گذاشتند. همین مسئله، در فردای آن روز باعث شکست و شهادت بسیاری از نیروها شد. از سمت چپ اطلاعی نداشتیم و با خیال راحت به امید اینکه نیروهای لشکر سیدالشهدا (ع) آنجا را پر کرده‌اند، به طرف محلی که باید مستقر می‌شدیم، راه افتادیم. بی‌سروصدا رفتیم. از دهانه خاکریز تا یک کیلومتر بعد، دست نیروهای گروهان بهشتی بود. وسط خاکریز، نیروهای گروهان روح‌الله مستقر شدند و انتهای آن در دست ما و گردان عمار بود. هنوز از دهانه بریدگی دور نشده بودیم که به اولین سنگرهای دشمن رسیدیم. بچه‌ها هر سنگر را با یک نارنجک پاکسازی کردند و پیش رفتیم. در خطی که ما حضور داشتیم، آتش رد و بدل نمی‌شد. هرچه بود، در عقبه بود. با شوخی به قاسم خانی گفتم. «اگر بچه‌های عقب بدانند جلو خبری نیست، همه می‌آیند جلو!» همه جا تاریک بود و چیزی دیده نمی‌شد. توپخانه عراق را دیدیم. از تعجب داشتیم شاخ در می‌آوردیم. عراقیها از ترس توپها را صحیح و سالم رها کرده و فرار کرده بودند. هشت قبضه توپ بود. قاسم خانی گفت: «باید خواب اطراف توپها را نگاه کنیم. شاید تله باشند.» چند نفر با چراغ قوه اطراف توپها را بررسی کردند. وقتی مطمئن شدیم تله‌ای وجود ندارد، به قاسم خانی گفتم: «با عقب تماس بگیرد تا بچه‌های تیپ ذوالفقار برای بردن توپ ها جلو بیایند.» گفت: «فعلاً خط را گرفتیم. احتمالاً بچه‌های ذوالفقار فردا برای بردن جلو می‌آیند.» متوجه حضور عراقیها در فاصله چهار صد متری شدیم. کنار دژ زمین‌گیر شدند. جعفر باباعلی که از بچه‌های مخلص محلمان بود، پشت‌سر من حرکت می‌کرد. می‌ترسیدم نکنید یک وقت مجروح شود. گفتم: «تا بهت نگفتم، حق تیراندازی نداری!» پذیرفت. عراقیها با دو قبضه تیربار از سمت راست شروع به تیراندازی کردند.در همان لحظه، قاسم‌خانی به چند نفر گفت: «سریع دخلشان را بیاورید!» درگیری‌ اوج گرفت و طولی نکشید که عراقیها با شنیدن تکبیر بچه‌ها تیربارها را رها کردند و گریختند. با قاسم خانی، اصغر بیات و چند نفر دیگر ایستادیم تا اطراف را ورانداز کنیم. منوری از سمت دشمن شلیک شد. متوجه حضور یک تانک در فاصله 150 متری شدیم. تانک حرکتی نمی‌کرد. مشکوک به نظر می‌رسید. قاسم خانی گفت: «سعید، بزن!» موشکی در قبضه جا دادم و نشانه گرفتم. همین که خواستم شلیک کنم، چند نفر از عقب فریاد زدند: «نزن! تاجیک نزن!» پرسیدم: «برای چی؟» گفتند: «قبل از تو یکی رفت منهدمش کند!» اسلحه را زمین گذاشتم و داد زدم: «برادر کجا رفتی؟ اگر رفتی بغل تانک، زود بیا عقب!» نیامد. چندبار صدا زدیم ولی خبری نبود. قاسم خانی گفت: «معطلش نکن، بزنش!» شلیک کردم. موشک زیر برجک اصابت کرد و فریاد تکبیر به آسمان بلند شد. با انهدام تانک، قاسم‌ خانی دستور داد دوباره حرکت کنیم. منطقه آرام بود و گهگاه گلوله‌ای از بالای سرمان می‌گذشت. من همیشه از سکوت خط وحشت داشتم. هر وقت خط آرام، دشمن درصدد پیاده کردن یک نقشه بود! با احتیاط از کنار خاکریز پیش رفتیم. مقداری نرفته بودیم که صدای شلیک گلوله و فریاد تکبیر نیروهای 25 کربلا را شنیدیم. وقتی فهمیدیم آنها به اهداف خود دست یافته‌اند، به سرعت خود افزودیم تا سریعتر دشمن را قیچی کنیم. بچه‌ها عده‌ای از عراقیها را به هلاکت رساندند. قاسم خانی گفت: «فعلاً همین جا پدافند می‌کنیم.» مشغول کندن سنگر در دل دژ شدیم. بعد از کندن سنگر، قاسم خانی گفت: «حرکت کنید!» شده بودیم گور کن بهشت زهرا. هرجا می‌رسیدیم، مشغول کندن سنگر می‌شدیم و بعد می‌رفتیم. از کنار دژ، به طرف حد لشکر 25 کربلا راه افتادیم. دوباره درگیری شروع شد. حلقه معاصره لحظه به لحظه تنگ‌تر می‌شد. بچه‌ها دست عراقیها را یک به یک در دست حضرت ملک‌الموت می‌گذاشتند. بعد از چند دقیقه درگیری، الحاق بین ما و لشکر 25 کربلا صورت گرفت. ساعت چهار صبح بود. از اینکه بدون کمترین تلفات توانسته بودیم به اهداف خود دست پیدا کنیم، احساس غرور می‌کردیم. هنوز هوا گرگ و میش نشده بود که با تمیم مشغول خواندن نماز شدیم. بعد از نماز، به اتفاق جعفر باباعلی سنگر کندیم. هیچ‌کس رمقی برای کندن سنگر نداشت. از موقع ورودمان به منطقه، ششمین سنگری بود که می‌کندیم. به هرجان کندنی بود کار را تمام کردیم و مثل جنازه در آن افتادیم. هوا داشت روشن می‌شد. مهمات بچه‌ها تمام شده بود و بعضی آرپی‌جی زنها موشکی برای شلیک نداشتند. خورشید آرام‌آرام بالا می‌آمد و روزی همراه با مصیبت آغاز می‌شد. هنوز همه جا خلوت بود و نگرانی من با این سکوت مرگبار بیشتر می‌شد. فقط دو موشک داشتم. با روشن شدن هوا، بچه‌های گردان عمار هم آمدند. از بخت بد، آنها هم مهمات درست و حسابی نداشتند. فاصله ما تا انتهای خاکریز سمت راست دویست متر می‌شد. نیروهای گردان عمار دست راست، در مقابل دشمن موضع گرفتند. هرچه آتش بود، به عقب سرازیر می‌شد و هنوز خبری از دشمن نبود. در سنگر دراز کشیدم و به آسمان خیره شدم. از جعفر پرسیدم: «عملیات چطور بود؟» گفت: «عالی بود!» از کوله کوچکی که به فانسقه‌ام بسته بودم. همان معجون کربلای چهار را درآوردم و باهم خوردیم. بعد از خوردن، گفتم: «جان بابایت مواظب خودت باش. یک وقت ترکش نخوری جنازه‌‌ات روی دستم باد کند!» با خنده گفت: «نه بابا، من که لیاقت شهادت ندارم! تازه اگر هم بخورم، شهید می‌شوم!» گفتم: «به کسی نگو، تو را می‌دزدند!» باهم یک کنسرو ماهی خوردیم. جعفر مثل کمباین می‌خورد! گفتم: «بچه‌ جان کمتر بخور! اگر یک ترکش به شکمت بخورد، بوی گندت منطقه را پر می‌کند!» همه در حال کندن یا گود کردن سنگر بودند. سنگر من در کنار یک بریدگی قرار داشت که عراقیها روی آن مسلط بودند و تردد از آنجا مشکل بود. کسانی که به این بریدگی می‌رسیدند، به سرعت از آن عبور می‌کردند. ساعت نه صبح درگیری شروع شد. دیگر وقت استراحت نبود. آستینهایم را بالا زدم و بالای دژ رفتم تا استعداد عراقیها را تخمین بزنم. 45 تانک و نفربر بر طرفمان می‌آمدند. به جفعر گفتم: «تجهیزاتت را بازکن بریز توی کانال. فقط اسلحه و خشابت را بردار!» با تعجب پرسید: «چرا؟» گفتیم: «کارت نباشد. تو فقط کاری را که بهت گفتم انجام بده.» عقب‌نشینی برایم مسلم بود. ساعت نه‌ونیم منطقه داشت رنگ جهنم به خود می‌گرفت. عراقیها سعی داشتند به صورت گازانبری که شگرد همیشگی آنها بود، وارد عمل شوند. ما با چند مشکل روبه‌رو بودیم، از جمله نبود مهمات، خستگی شب گذشته و بدتر از همه خالی گذاشتن حد لشکر سیدالشهدا (ع) بود. تانک ها آرام و محتاط پیش می‌آمدند. یک دستگاه پی‌ام‌پی روبه‌روی من در دویست متری موضع گرفت. فقط دو موشک داشتم. همه موشک های ما در نیروهای عمار روی هم به تعداد انگشتان دست نمی‌رسید! از سنگر بیرون پریدم و قاسم‌خانی را پیدا کردم. گفتم: «با عقب‌ تماس‌بگیر، چند تا دری‌وری بگو شاید مهمات بفرستند.» گفت: «بی‌فایده است. فقط به بچه‌ها بگو هردمبیل شلیک نکنند!» لحظه به لحظه بر تعداد تانک های دشمن افزوده می‌شد. مثل اینکه عراقیها نذر کرده بودند به تعداد هریک از بچه‌های ما یک تانک وارد منطقه‌ کنند! با حجم آتش گسترده‌ای که داشتند، سعی می‌کردند عقبه را ببیندند تا از رسیدن مهمات و نیرو جلوگیری کنند. لحظه به لحظه حجم آتش بیشتر می‌شد. دود و گرد و غبار دشت را گرفته بود. گلوله‌های مستقیم تانک، مثل صاعقه با صدایی کر کننده‌ از بالای سرمان عبور می‌کرد و گاهی هم به دژ برخورد می‌کرد. ساعت ده و نیم دو دستگاه تانک از جناح بچه‌های 25 کربلا به بالای خاکریز آمد. سردرگم بودیم. نیروهای 25 کربلا، بی‌معطلی آنها را به آتش کشیدند. صدای تکبیر بچه‌ها دشت را پر کرد. اگر آن دو دستگاه تانک روی خاکریز مسلط می‌شدند، کار ما مشکل می‌شد. درگیری به اوج خود رسیده بود و لحظه‌ به لحظه بر تعداد شهدا و مجروحین افزوده می‌شد. کاری از دست کسی ساخته نبود. همه جا به جهنم مبدل شده بود. ساعت یازده صبح، شش دستگاه تانک به سرعت نزدیک شدند. با خوشحالی صدا زدم: «بچه‌ها! تانکها آمدند!» صدای تکبیر بچه‌ها بلند شد. ناگهان چهار دستگاه آنها بین راه برگشتند. دو دستگاه دیگر وقتی به دویست متری رسیدند، تازه فهمیدم که رودست خورده‌ایم! فورا! داد زدم: «بچه‌ها، مواظب باشید. عراقی هستند!» یک موشک در اسلحه‌ام گذاشتم. به جعفر گفتم: «شهادتین خودت را بگو!» بد جوری قاطی کرده بودیم. دشمن ما را غافلگیر کرده بود. تانکها که رنگ چریکی داشتند، به سرعت نزدیک شدند و در فاصله 150 متری موضع گرفتند بچه‌های گروهان بهشتی با آرپی‌جی به سمت آنها شلیک کردند اما هیچ یک از موشکهایشان به هدف نخورد. چند نفر، پیراهن سفیدی را از برجک تانک درآوردند. به محض اینکه از تانک بیرون پریدند، سوار تانک دیگری شدند و به عقب گریختند. یکی از بچه‌های آرپی‌جی زن برای آن تانک رفت. قبل از او، موشکی به طرفش شلیک کردم که به هدف نخورد. کسی که رفته بود، مورد اصابت تیر پی‌ام‌پی قرار گرفت. نفر دوم برای آوردن نفر اول رفت که او هم شهید شد. نفر سوم «یوسف قوجانلو» بود. رفت تا تانک را بزند و دیگران را به خود بیاورد که او هم مورد اصابت چند گلوله تیربار قرار گرفت و همان‌جا افتاد. با دیدن این منظره، خونم به جوش آمد. یک موشک در قبضه گذاشتم و دیوانه‌وار روی خاکریز رفتم و موشک را به طرف پی‌ام‌پی شلیک کردم. موشک به خورشیدی پی‌ام پی اصابت کرد و با انفجارش به آتش کشیده شد. فریاد تکبیر بچه‌ها فضای دشت را پر کرد. تک تیرانداز هم که کنار پی‌ام‌پی ایستاده بود، ترکش خورد و افتاد. بچه‌ها او را زدند. با انفجار پی‌ام‌پی، تانکهای دیگر حدود یک کیلومتر و نیم عقب نشستند. جعفر دستی به پشتم زد و گفت: «دمت‌گرم!» چند دقیقه‌ای از این ماجرا نمی‌گذاشت که چشمم به چند نفر افتاد. به ما نزدیک می‌شدند. سعید مهتدی از مسئولین لشکر بود. یا بیسیمچی و چند نفر دیگر جلو آمده بودند. در یک دست او یک موشک آرپی‌جی و در دست دیگرش یک چوب دستی بود. به تنگه که رسید، گفتم: «از اینجا سریع رد شوید!» خسته نباشید گفتند و چند سؤال کردند. پرسیدم: «چرا مهمات نمی‌آورید جلو!» نگاهی کرد، خندید و گفت: «این هم مهمات!» موشک آر‌پی‌جی را که در دست داشت، به طرفم پرت کرد و به شوخی گفت: «کافیه؟» زدند زیر خنده و به طرف نیروهای گردان عمار رفتند. با عقب‌نشینی تانکها، حجم آتش دشمن کم شد. دشمن، خطوط و استعداد نیروهای ما را برآورد کرد و درصدد یک حمله گسترده بود. ناله مجروحین به آسمان بلند بود. تعداد مجروحین و شهدا زیاد شده بود. نمی‌توانستیم آنها را به عقب منتقل کنیم. تمام راه ها بسته بود. تعدادی از بچه‌ها روحیه خود را از دست داده بودند. باید کاری می‌‌کردیم تا بچه‌ها روحیه خود را به دست می‌آوردند. در همان لحظه ابوالفضل تاجیک جلو آمد و گفت: «موافقی یک خرده سر به سر عراقیها بگذاریم و آنها را مچل کنیم؟» گفتم:‌ «موافقم!» نیروهای پیاده دشمن که بعد از عقب‌نشینی تانکها زمین‌گیر شده بودند، در فاصله صدمتری ما قرار داشتند. یکی از نفربرهای دشمن، در فاصله سیصدمتری، پشت یک خاکریز خودش را از تیر ما مخفی کرده بود. از سنگر بیرون رفتم، روی خاکریز ایستادم و زبان درآوردم و محکم شیشکی بستم! بعد با صدای بلند صدای خر را درآوردم. عراقیها با تیربار به سمت من و ابوالفضل تاجیک شلیک کردند. بچه‌ها با دیدن این کار، زدند زیر خنده. علی‌ کرمانی هم می‌خندید. آتش تیربارهای دشمن کم شد و همان کارها را تکرار کردم. صدای قهقهه‌ بچه‌ها بلند شد. در همان لحظه، عراقیها دو موشک مالیوتکا سفارشی برای من و تاجیک پست کردند. با دیدن موشک ها، پایین پریدم. فکر کرده بودند روی ما را کم کرده‌اند. اما دوباره با ابوالفضل تاجیک همزمان روی خاکریز رفتیم و من صدای خر درآوردم. عراقیها لب خاکریز را تیر تراش زدند. من و تاجیک به فاصله چند متر از هم ایستاده بودیم و عراقی ها را سرکار گذاشته بودیم. یک نفر خواست از ما تقلید بکند که مورد اصابت قرار گرفت. تیر به بغل سرش اصابت کرد. بالای سرش رفتم و با خنده گفتم: «بچه‌جان، تو را چه به این کارها! اول یاد بگیر، بعد برو بالا! دیگر از این کارها نکنی‌ها!» بچه‌ها مشغول بستن سرش بودند که قاسم ‌خانی با عجله خود را به من رساند و گفت: «اصغر بیات رفت آن طرف دژ یک سنگر را پاکسازی بکند که با گلوله‌ مستقیم او را زدند. جنازه‌اش آن طرف افتاده!» ناراحت شدم. هیچ راهی برای آوردن اصغر نبود. عراقیها تمام توان خود را گذاشته بودند تا یک بار دیگر عرصه را بر ما تنگ کنند. آتش از زمین و آسمان می‌بارید. همه در تکاپو بودند. درگیری به اوج خود رسید. گلوله‌ مثل باران روی سرمان می‌بارید. همه‌جا جهنم شده بود. ساعت دو بعداز ظهر بود که دو دستگاه تانک از انتهای خاکریز، جایی که بچه‌های 25 کربلا مستقر بودند، به سرعت به بالای دژ آمدند. با بالا آمدن آنها، دست و پای خود را گم کردیم. از هر طرف به سوی تانکها شلیک شد. یکی از آنها با مانوری که کرد، توانست خود را روی دژ بکشاند و بر ما مسلط شود. تیربارش را به کار انداخت و خاکریز را به کام گلوله‌های آتشین خود فرو برد. چشمم به یکی از بچه‌ها افتاد که گلوله درست به سرش خورد. در خون خود دست و پا می‌زد. تعداد شهدا و مجروحین در چند دقیقه به حدی رسید که دیگر فرصت رسیدگی به بقیه را نداشتیم. تانکها نزدیک می‌شدند و فقط دویست متر با ما فاصله داشتند. گلوله‌های مستقیم آنها از بالای سرمان عبور می‌کرد. اقدام به شلیک گلوله‌های زمانی کردند که موجب تلفات بیشتر شد. بوی خون و دود انفجار دشت را پر کرده بود. عده‌ای مشغول عقب‌نشینی بودند. فاصله ما با تانکها لحظه به لحظه کمتر می‌شد. موشکی شلیک کردم که به هدف اصابت نکرد. عراقیها خاکریز را با تیربار شخم می‌زدند. هیچ‌کس جرأت نداشت سرش را از خاکریز بالا ببرد. تیربارها و دوشکاها دشت را مثل گندم درو می‌کردند. هر کس تیر یا ترکش می‌خورد، مسئول حفظ خودش بود. آخرین موشکم را داخل قبضه گذاشتم و چخماقش را کشیدم. گلوله‌های دشمن به شدت لب خاکریز را می‌تراشید. از خاکریز بالا رفتم و بدون هدف شلیک کردم. هیچ‌کس موشکی برای شلیک نداشت. فریاد زدم: «بچه‌ها، اسلحه و تجهیزات خودتان را بریزید توی کانال!» پی‌ام‌پی که در صدمتری ما مستقر بود، با شلیک مداوم بریدگی خاکریز را بست. تمام راههای فرار به رویمان بسته بود! تعدادی از نیروهای 25 کربلا با بادگیرهای آبی در دشت‌ پخش شده بودند. گلوله‌ای آتشین از دهانه تانکی درآمد و به سویشان رها شد. گوله در وسط آنان به زمین خورد و بدنشان مثل پنبه در هوا معلق شد! قیامتی به پا بود. گلوله از زمین و آسمان می‌بارید. هر کس ترکش یا تیر می‌خورد، اگر زخمش عمیق بود جا می‌ماند و اگر سطحی بود، به دشت می‌زد! دشمن به اهداف خود دست یافته بود و از چپ و راست مشغول خوردن ما بود. قاسم با عجله آمد و گفت: «بچه‌ها را بردار و از جلو حرکت کن. من هم عقبه را جمع می‌کنم و پشت‌سرت می‌آیم.» از اینکه مجروحین شهدا را می‌گذاشتم و می‌رفتم احساس شرم می‌‌کردم. هیچ وقت در زندگی آنقدر از خودم بدم نیامده بود. بچه‌های مجروح با برق چشمانشان انسان را شرمسار می‌کردند. ناله آنها بلند بود. بعضی با گریه می‌خواستند آنها را به عقب ببریم. با آن حجم آتش و وضعیت منطقه و رملهای پشت‌سر، امکان رفتن خودمان هم به عقب وجود نداشت چه برسد به اینکه مجروحین را هم ببریم. با چشمانی اشک‌آلود، بچه‌ها را رها کردیم. آنهایی که سالم بودند، پشت‌سر هم یا با فاصله زیاد در دشت رها شدند. بچه‌ها در اثر نبرد شب گذشته و راهپیمایی خسته بودند. پوتینها به پایمان سنگینی می‌کردند. به اتفاق ابوالفضل تاجیک و جعفر باباعلی به سرعت از بریدگی عبور کردیم و خود را به آن طرف کانال رساندیم. بدترین و دلخراشترین نقطه هر جنگ عقب‌نشنینی آن است. بین راه پر بود از تجهیزات و اسلحه. از زمین و آسمان آتش می‌بارید. فاصله تانکها تا دژ کم بود و صدای عراقیها به خوبی شنیده می‌شد. دشت پر بود از کسانی که به طور پراکنده عقب می‌رفتند. عراقیها، تجمع بیشتر از سه نفر را که می‌دیدند، یک گلوله مستقیم به طرفشان شلیک می‌کردند. با داد و فریاد به بچه‌ها گفتم که سعی کنند تک‌تک حرکت کنند. در آن گیر و دار، هیچ‌کس گوش نمی‌کرد. به هر زحمتی بود، خود را به مکانی رساندیم که از قرار معلوم آشیانه تانک یا محل توپهای عراقی بود. به اتفاق ابوالفضل و جعفر پشت خاکریز کوتاهی نشستیم. از شدت خستگی توان راه رفتن نداشتیم و نفشمان به شماره افتاده بود. صدای هلهله عراقیها به گوش می‌رسید. از یک طرف صدای مظلومانه مجروحین، از طرفی بدنهای پاره پاره شهدا و از سوی دیگر فریاد شادی و سرور عراقیها خون ما را به جوش آورده بود. هیچ گلوله‌‌ای از سوی ما به طرف دشمن شلیک نمی‌شد. یا ناباوری به نیروهای 25 کربلا نگاه کردم. با بادگیری‌های آبی، بدون نظم خاص به دشت زده بودند. به ابوالفضل تاجیک گفتم: «عجب دیوانه‌‌هایی هستند! با این بادگیرها مثل سیبل هستند!» چند گلوله به طرف آنها شلیک شد و همگی در دود و گرد و خاک محور شدند. بعد از مدتی که گرد و خاک خوابید، منظره‌ای دیدیم که از لحظات دلخراش جنگ بود. تمام آنها در خون خود غوطه‌ور بودند و دست و پا می‌زدند. با دیدن این صحنه، به ابوالفضل و جفعر گفتم: «اگر کوچکترین اشتباهی بکنیم، همین‌جا مانده‌ایم!» در همین حال، سروکله حسین شفیعی پیدا شد. به کمک «سعید نقاش خوش» کسی را که از ناحیه گردن جراحت شدیدی داشت، کنارمان گذاشتند، حسین در حالی که نفس نفس می‌زد، آب دهانش را به سختی قورت داد و گفت: «می‌خواهی بروی عقب؟» گفتم:‌‌ «قاسم گفته.... این کیه مجروح شده؟» گفت: «حاج آقا ذبیحیان، روحانی گردان.» گفتم: «چاره‌ای نیست. حاجی را روی کولم بگذارید.» او را کی روی کول گرفتم، به ابوالفضل و جعفر گفتم: «شما چند متر عقب‌تر بیایید که اگر خسته شدم، کمک کنید.» هیکل حاجی سنگین بود و من هم به علت خستگی زیاد چند بار تعادلم را از دست دادم. حدود پنجاه متر بیشتر نرفته بودم که کمرم از خون او خیس شد. از پشتم به زمین افتاد و من هم کنارش افتادم. قلبم به شدت می‌زد. برای اینکه از ترکش درامان باشیم، به سرعت حاجی را در گودالی گذاشتم که از انفجار خمپاره درست شده بود. خودم کنارش نشستم. ابوالفضل و جفعر خود را به من رساندند. در حالی که نفس نفس می‌زدم، به ابوالفضل گفتم: «به احتمال قوی، حاجی قطع نخاع شده!‌اصلاً تعادل ندارد.» به گردن حاجی نگاه کردم. تیر درست به نخاع گردنش اصابت کرده بود. او مثل یک تکه گوشت بی‌جان دراز کشیده بود. به تاجیک و جعفر گفتم: «فکر کنم حاجی شهید شده. او را بگذاریم و برویم!» ابوالفضل گفت: «اصلً تکان نمی‌خورد!» ناگهان صدای ضیعفی به گوشمان رسید. حاجی چشمش را با ناتوانی باز کرد ...و در حالی که به من نگاه می‌کرد گفت: شما بروید. من دیگر شهید می‌شوم. با شنیدن این حرف انگار دنیا روی سرم خراب شد. اشک از چشمانم سرازیر شد. از خودم متنفر بودم. با گریه فریاد زدم: به خدا نوکرتم. من خودم خرتم. به هر جان کندنی که شده می‌برمت عقب. به بچه‌ها گفتم: باید شما هم کمک کنید دست‌های حاجی را بگیرید من پایش را. این جور به هیچ کداممان زور نمی‌آید. دشت مثل جهنم شده بود. گلوله‌های زمانی یکی پس از دیگری بالای سرمان منفجر می‌شدند. به سرعت حاجی را از زمین بلند کردیم و راه افتادیم. چند قدمی نرفته بودیم که چند انفجار شدید در نزدیکی‌مان رخ داد. به اجبار زمین گیر شدیم.بعد از نشستن گرد و خاک،‌دوباره راه افتادیم. هنوز چند قدمی نرفته بودیم که انفجار دیگری در کنارمان رخ داد. کار را تمام شده می‌دیدم. با صدای بلند گفتم: یا امام زمان (عج). بعد از فرو نشستن گرد و خاک حاج ذبیحیان را دیدم. در اثر ترکشی که خورده بود، به خودش می‌پیچید. نگاهی به من کرد و نفس عمیقی که توام با ناله بود کشید و به شهادت رسید. وقتی به خودم آمدم متوجه شدم که ابوالفضل و جعفر هم نیستند. با صدای بلند گفتم: یا فاطمه‌الزهرا (س) ابوالفضل، جعفر کجایید؟ دستی قطع شده را دیدم که به آهستگی به رمل‌های خونی چنگ می‌زد. از آستین بادگیر فهمیدم که دست ابوالفضل تاجیک است. به عقب نگاه کردم. با ناباوری ابوالفضل را دیدم که از فاصله دور به طرفم می‌آید. موج انفجار آنها را ده دوازده متر پرت کرده بود. بر اثر جراحت عمیق ابوالفضل شوکه شده بود. با وحشت گفت: سعید کجایی؟ نمی‌بینمت. چشمانش براق و مثل کاسه خون شده بود. در اثر شوک به او کوری موقت دست داده بود. با هر تپش قلبش تا فاصله سه متری دستش خون می‌پاشید. به جعفر گفتم چفیه دور کمرت را باز کن. گلوله و خمپاره مثل باران می‌بارید. چفیه محکم بسته شده بود و باز نمی‌شد. در همان لحظه ابوالفضل چفیه‌اش را از دور کمرش باز کرد و به من داد. آن را بالای بازویش بستم. برخلاف تصورم، ابوالفضل مثل کوه ایستاده بود و به طور عجیبی به من خیره شده بود. بعد از آن مدتی در یک چاله خمپاره استراحت کردیم. به اطراف چشم دوختم. هر طرف را که می‌دیدی شهیدی روی زمین افتاده بود. آنها با لباس‌های خاکی بادگیرهایی آبی و کرم رنگ مثل شقایق‌های سرخ در دشت آرمیده بودند. صدای گلوله‌ها لحظه‌ای قطع نمی‌شد. تانک‌ها به طرف‌مان می‌آمدند و با تیربارشان دشت را درو می‌کردند. فاصله ما تا خاکریز رو به رو حدود پانصد متر می‌شد. عده‌ای به آن طرف دویدند. ناگهان شلیک دشمن مثل برگ خزان آنها را روی زمین ریخت. خون تمام دشت را پر کرده بود. دلخراش‌ترین صحنه‌های خونین تاریخ بار دیگر تکرار می‌شد. عراقی‌ها با بی‌رحمی و شقاوت بچه‌ها را به شهادت می‌رساندند. تانک‌هایی که در حال پیشروی بودند بدن مجروحین و شهدا را زیر زنجیره‌های پولادین خود له می‌کردند و جلو می‌آمدند. صدای ناله مظلومانه بچه‌ها دشت را پر کرده بود. سینه‌کش خاکریز پر بود از شهدایی که با بدن‌های پاره پاره روی زمین افتاده بودند. بوی خون و باروت و گردو خاک دشت را پر کرده بود. عده‌ای هنوز کوشش می‌کردند تا با آخرین گلوله‌های خود راه را بر دشمن ببندند. کسانی چون عبدالله زینعلی و محسن هرندی. ولی مقاومت در مقابل دشمن به پایان رسیده بود. هیچ قدرتی نمی‌توانست بچه‌ها را نگه دارد. به ابوالفضل گفتم: ابوالفضل جان اگر دست روی دست بگذاریم عراقی‌ها می‌آیند بالای سرمان باید کاری کنیم. پرسید: چه کاری؟ گفتم: الحمدالله پاهایت که سالم است. اگر قرار باشد با هم برویم عراقی‌ها می‌زنندمان. باید تک تک برویم. تو جلو برو جعفر پشت تو حرکت می‌کند. من حدود دویست متر عقب‌تر می‌آیم که اگر اتفاقی افتاد بتوانم بکشم‌تان عقب. قبول کردند. به ابوالفضل گفتم: بلند شو حرکت کن. ابوالفضل با خونی که از بدنش رفته بود. به سختی می‌توانست راه برود. به هر زحمتی بود بلند شد و به طرف خاکریز دوید. چند قدم می‌دوید. پشتک می‌زد و بی‌اختیار به این طرف و آن طرف می‌رفت. دعا می‌کردم که صدمه‌ای به آن دو نرسد. تاجیک بدون توجه به انفجارهای اطرافش به سرعت دوید. گلوله‌های کالیبر و دوشکا مدام به اطرافمان می‌خوردند و خاک‌ها را به اطراف می‌پاشیدند. ابوالفضل از جلو دوید و جعفر هم به فاصله صد متر دنبال او. تمام کالیبرهای دشمن روی خاکریز قفل کرده بودند و آنجا را مثل جهنم کرده بودند. پشت خاکریز از گلوله و تیر مستقیم تانک خبری نبود. فقط گلوله‌های زمانی و منحنی تلفات می‌گرفت. ابوالفضل دقیقا روی خاکریز بود. از دور او را دیدم و دعا کردم. با رفتن او به آن طرف، خیالم راحت شد. فقط جعفر مانده بود. او هم بعد از چند دقیقه خود را به آن طرف رساند. به هر زحمتی بود من هم خودم را به آن طرف خاکریز رساندم. بیشتر کسانی که مجروح شده وتوانسته بودند خود را عقب بکشند در گودالی بزرگ که اطراف آن را خاکریز نسبتا کوتاهی احاطه کرده بود دراز کشیده یا نشسته بودند. دلم شور می‌زد. به فکر بچه‌های آن طرف خاکریز بودم. رفتن ما به پشت خاکریز بیشتر به یک معجزه شباهت داشت تا به تاکتیک جنگی. ابوالفضل و جعفر کنار هم استراحت می‌کردند. در اثر دویدن و خستگی، تشنه بودیم. رنگ تاجیک پریده بود و لبهایش از تشنگی مثل زغال سیاه بود. یک گلوله فسفری در چند متری‌مان به زمین اصابت کرد. به ابوالفضل و جعفر گفتم: سریع بلند شوید برویم عقب که الان اینجا را می‌بندند به گلوله. با فاصله به طرف دژ راه افتادیم. گلوله‌های خمپاره در اطرافمان می‌ترکیدند. مقداری که رفتیم بسیجی جوانی را دیدم. روی خاک‌ها نشسته بود. گفتم: ترکش یا تیر خوردی برادر؟ گفت: نه پرسیدم: پس چرا نشستی؟ با التماس گفت: مرا کول می‌کنی ببری عقب؟ گفتم: بلند شو ببینم. اگر چند دقیقه همین جا بنشینی اسیر می‌شوی. با این حرف بلند شد و دنبال ما راه افتاد. حدود پانصد متر از خط اول دور شده بودیم که بچه‌های تبلیغات لشکر را دیدم. مشغول فیلم گرفتن از عقب نشینی بچه‌ها بودند. عصبانی شدم. به طرفشان رفتم و داد زدم: چرا اینجا نشستید. اگر مردید بلند شوید و بروید جلوی عراقی‌ها را بگیرید. باترس نگاه کردند. فکر می‌کردند موجی شده‌اند. به اتفاق بچه‌ها به طرف خاکریز نیروهای گردان مقداد راه افتادیم. وقتی رسیدیم قاسم مشکینی، سعید سعیدی وچندنفر دیگر را دیدم. قاسم مشکینی مرا صدا زد. به طرف او رفتم. در همان حال به ابوالفضل گفتم: تو برو به طرف آمبولانس که پشت خاکریز ایستاده. رفت. آمبولانس پر از مجروح بود. سوار که شد خیالم راحت شد و به طرف مشکینی رفتم . سلام کردم و کنارشان روی خاکریز نشستم.قاسم پرسید: چه خبر؟ با ناراحتی گفتم: عراقی‌ها دارند بچه‌ها را قلع و قمع می‌کنند. گفت: نمی‌شود کاری کرد. احمد نوزاد را دیدم. فرمانده گردان مقداد بود. به طرفش رفتم و سلام کردم. پرسید از جلو چه خبر؟ گفتم: برادر نوزاد وضع خرابه. همه بچه‌ها را دارند مثل برگ روی زمین می‌ریزند. اگر امکان دارد چند گردان تازه نفس بفرستید تا بچه‌ها را عقب بکشند. به طرف سه راه مرگ راه افتادیم. آخرین بار بود که چهره نوزاد را می‌دیدم. نوزاد از بچه‌های قدیمی جبهه بود. چند ساعت بعد مورد اصابت گلوله شلیکای دشمن قرار گرفت و به شهادت رسید. از آن خاکریز تا دژ اصلی کانال ماهی، حدود صد متر راه بود. آتش دشمن لحظه‌ای قطع نمی‌شد. سه راه مرگ به گورستانی از ماشین،‌لودر و ادوات جنگی مبدل شده بود. به جعفر گفتم:‌ تو از جلو برو من از عقب می‌آیم. هر کسی می‌خواست از سه راه مرگ عبور کند معطل نمی‌کرد و به سرعت خودش را به آن طرف راه می‌رساند. به هر زحمتی بود سه راه را از پشت سر گذاشتیم. در بین راه چشمم به اکبر رضامند افتاد. با قیافه‌ای ناراحت و موهای ژولیده عقب می‌رفت. سلام کردم و پرسیدم: از بچه‌ها چه خبر؟ مرا از شهادت چند نفر با خبر کرد. مقداری که رفتیم به جعبه‌های پرتقال رسیدیم. تدارکات لشکر آنها را آنجا گذاشته بود. هر کس می‌رسید چند تایی برمی‌داشت.من هم که به دلیل حمل ذبیحیان دستهایم خونی بود بی‌توجه به آن چند پرتقال برداشتم و خوردم. اکبر رضامند نزدیک بود حالش به هم بخورد. علیرضا نادعلی را دیدم و او را صدا کردم. با سر و صورت خاکی به طرفم آمد. بعد ازاحوالپرسی پرسیدم: چه خبر؟ گفت: ‌مهدی بخشی شهید شد. خستگی عملیات از یک طرف و خبر شهادت بچه‌ها از طرف دیگر رمق از بدنم گرفته بود. دویست سیصد متر از دژ فاصله گرفته بودیم که تویوتایی را دیدم. تعدادی سوارش بودند. تویوتا مشغول دور زدن در جاده بود. با سوت، راننده را متوجه کردم. با عجله به طرف آن دویدم و سوار شدیم. در همین لحظه چند انفجار در کنارمان به وقوع پیوست. راننده با عجله دنده عقب رفت. چرخ‌های ماشین از روی یک جنازه عراقی گذشت. وقتی ماشین به طرف جلو حرکت کرد، جمجمه جنازه از زیر لاستیک بیرون پرید.

لبخند

صبح روز اول بهمن ماه 65 بود . شب قبل را تا صبح با حاج یدا... تو کانال پرورش ماهی بودم . 10 روزی از شهادت حاج حسین گذشته بود و هنوز کسی لبخندی رو صورت حاجی ندیده بود. بد جوری بی طاقت شده بود و مدام تو خودش بود. تازه هوا کمی روشن شده بود که یک رزمنده ی بسیجی به طرف حاج یدا... آمد و گفت: برادر کلهر، من دیشب خواب دیدم حاج حسین میر رضی سر راهی ایستاده، جلو رفتم و به او سلام کردم و گفتم: حاج حسین مگه تو شهید نشدی؟ اینجا چه می کنی؟ - چرا من شهید شدم، اما منتظر کسی هستم. پرسیدم: منتظر چه کسی؟ - قرار است حاج یدا... بیاید، منتظر او هستم. حالت حاج یدالله دگرگون شد، او که پس از حاج حسین لبخندی به لب نیاورده بود خنده ای شیرین بر لبانش نشست و دست چپش را که سالم بود دور گردن بسیجی حلقه نموده و از پیشانی او بوسه ای گرفت. هنوز ظهر نشده بود که خبر شهادت علمدار لشکر 10 سیدالشهدا (علیه السلام) را آوردند. راوی: حاج احمد شجاعی به نقل از ساجد البرز

روایت رهبر انقلاب از بازگشت امام(ره)

یکى از خاطرات خیلى جالب من، آن شب اوّلى است که امام وارد تهران شدند؛ یعنى روز دوازدهم بهمن - شب سیزدهم - شاید اطّلاع داشته باشید و لابد شنیده‌اید که امام، وقتى آمدند، به بهشت زهرا رفتند و سخنرانى کردند، بعد با هلى‌کوپتر بلند شدند و رفتند.

حضرت آیت‌الله خامنه‌ای رهبر انقلاب اسلامی در سال 76، در گفت و شنودی صمیمانه با جمعی از نوجوانان و جوانان، به ذکر خاطره‌ای از روز ورود امام خمینی به میهن در دوازدهم بهمن 57 پرداختند.

به گزارش ایسنا، متن بخش هایی از روایت آیت‌الله خامنه‌ای از شامگاه بهمن 57 به شرح زیر است:

یکى از خاطرات خیلى جالب من، آن شب اوّلى است که امام وارد تهران شدند؛ یعنى روز دوازدهم بهمن - شب سیزدهم - شاید اطّلاع داشته باشید و لابد شنیده‌اید که امام، وقتى آمدند، به بهشت زهرا رفتند و سخنرانى کردند، بعد با هلى‌کوپتر بلند شدند و رفتند.

تا چند ساعت کسى خبر نداشت که امام کجا هستند! علّت هم این بود که هلى‌کوپتر، امام را در جایى که خلوت باشد برده بود؛ چون اگر مى‌خواست جایى بنشیند که جمعیت باشد، مردم مى‌ریختند و اصلاً اجازه نمى‌دادند که امام، یک جا بروند و استراحت کنند. مى‌خواستند دور امام را بگیرند.

هلى‌کوپتر در نقطه‌اى در غرب تهران رفت و نشست، بعد اتومبیلى امام را سوار کرد. همین آقاى «ناطق نورى» اتومبیلى داشتند، امام را سوار مى‌کنند - مرحوم حاج احمد آقا هم بود - امام مى‌گویند: مرا به خیابان ولى‌عصر ببرید؛ آن‌جا منزل یکى از خویشاوندان است. درست هم بلد نبودند؛ مى‌روند و سراغ به سراغ، آدرس مى‌گیرند، بالاخره پیدا مى‌کنند - منزل یکى از خویشاوندان امام - بى‌خبر، امام وارد منزل آنها مى‌شوند!

امام هنوز نماز هم نخوانده بودند - عصر بود - از صبح که ایشان آمدند - ساعت حدود نه و خرده‌اى - و به بهشت زهرا رفتند تا عصر، نه ناهار خورده بودند، نه نماز خوانده بودند، نه اندکى استراحت کرده بودند! آن‌جا مى‌روند که نمازى بخوانند و استراحتى بکنند. دیگر تماس با کسى نمى‌گیرند؛ یعنى آن‌جا که مى‌روند، با کسى تماس نمى‌گیرند. حالا کسانى که در این ستادهاى عملیاتى نشسته بودند - ماها بودیم که نشسته بودیم - چقدر نگران مى‌شوند! این دیگر بماند. چند ساعت، هیچ کس از امام خبر نداشت؛ تا بعد بالاخره خبر دادند که بله، امام در منزل فلانى هستند و خودشان مى‌آیند، کسى دنبالشان نرود!

من در مدرسه رفاه بودم که مرکز عملیاتِ مربوط به استقبال از امام بود - همین دبستان دخترانه رفاه که در خیابان ایران است که شاید شما آشنا باشید و بدانید - آن‌جا در یک قسمت، کارهایى را که من عهده‌دار بودم، انجام مى‌گرفت؛ دو، سه تا اتاق بود. ما یک روزنامه روزانه منتشر مى‌کردیم. در همان روزهاى انتظار امام، سه، چهار شماره روزنامه منتشر کردیم. عدّه‌اى آن‌جا بودیم که کارهاى مربوط به خودمان را انجام مى‌دادیم.

آخر شب - حدود ساعت نه‌ونیم، یا ده بود - همه خسته و کوفته، روز سختى را گذرانده بودند و متفّرق شدند. من در اتاقى که کار مى‌کردم، نشسته بودم و مشغول کارى بودم؛ ناگهان دیدم مثل این که صدایى از داخل حیاط مى‌آید - جلوِ ساختمان مدرسه رفاه، یک حیاط کوچک دارد که محلِّ رفت و آمد نیست؛ البته آن هم به کوچه در دارد، لیکن محلِّ رفت و آمد نیست - دیدم از آن حیاط، صداى گفتگویى مى‌آید؛ مثل این‌که کسى آمد، کسى رفت. پا شدم ببینم چه خبر است. یک وقت دیدم امام از کوچه، تک و تنها به طرف ساختمان مى‌آیند! براى من خیلى جالب و هیجان‌انگیز بود که بعد از سالها ایشان را مى‌بینم - پانزده سال بود، از وقتى که ایشان را تبعید کرده بودند، ما دیگر ایشان را ندیده بودیم - فوراً در ساختمان، ولوله افتاد؛ از اتاقهاى متعدّد - شاید حدود بیست، سى نفر آدم، آن‌جا بودند - همه جمع شدند. ایشان وارد ساختمان شدند. افراد دور ایشان ریختند و دست ایشان را بوسیدند. بعضیها گفتند که امام را اذیّت نکنید، ایشان خسته‌اند.

براى ایشان در طبقه بالا اتاقى معیّن شده بود - که به نظرم تا همین سالها هم مدرسه رفاه، هنوز آن اتاق را نگه داشته‌اند و ایام دوازده بهمن، گرامى مى‌دارند - به نحوى طرف پله‌ها رفتند تا به اتاق بالا بروند. نزدیک پاگرد پله که رسیدند، برگشتند طرف ما که پاى پله‌ها ایستاده بودیم و مشتاقانه به ایشان نگاه مى‌کردیم. روى پله‌ها نشستند؛ معلوم شد که خود ایشان هم دلشان نمى‌آید که این بیست، سى نفر آدم را رها کنند و بروند استراحت کنند! روى پله‌ها به قدر شاید پنج دقیقه نشستند و صحبت کردند. حالا دقیقاً یادم نیست چه گفتند. به‌هرحال، «خسته نباشید» گفتند و امید به آینده دادند؛ بعد هم به اتاق خودشان رفتند و استراحت کردند.

البته فرداى آن روز که روز سیزدهم باشد، امام از مدرسه رفاه به مدرسه علوىِ شماره دو منتقل شدند که برِ خیابان ایران است - نه مدرسه علوى شماره یک که همسایه رفاه است - و دیگر رفت و آمدها و کارها، همه آن‌جا بود. این خاطره به یادم مانده است.       «تابناک»

حسن باقری فرمانده جوانی که تمام فرماندهان را شگفت‌زده ‌کرد

در چنین روزی شهید «حسن باقری» از فکه پر کشید.

شهید حسن باقری فرمانده و خبرنگار جوانی بود که با انجام به تکلیف و به فرمان رهبر کبیر انقلاب اسلامی تمام فرماندهان را شگفت‌زده کرد. 

                               

شهید حسن باقری (غلامحسین افشردی) در 25 اسفند 1334 مصادف با سالروز میلاد اباعبدالله‌الحسین (ع) در تهران به دنیا آمد.

وی که با پیروزی انقلاب اسلامی وارد فعالیت‌های مختلف فرهنگی و اجتماعی از جمله خبرنگاری شده بود، در سال 59 با شروع جنگ تحمیلی راهی جبهه‌های جنوب شد و در بدو ورود به اهواز «واحد اطلاعات عملیات رزمی» را برای دستیابی دقیق از موقعیت دشمن راه‌اندازی کرد که این آغازی برای راه‌اندازی این واحد در ستاد عملیات جنوب ‌شد.

شهید باقری به ‌عنوان فرمانده قرارگاه‌های نصر و کربلا نقش بسیاری در موفقیت رزمندگان اسلام در عملیات‌های فتح‌المبین، رمضان، بیت‌المقدس و آزادسازی خرمشهر داشت و آخرین مسئولیت این سردار شجاع اسلام،‌ قائم‌مقامی فرمانده نیروی زمینی سپاه بود.

سردار شهید حسن باقری، هنگامی که در منطقه فکه مشغول شناسایی منطقه و آماده‌سازی عملیات والفجر مقدماتی بود، مورد اصابت گلوله خمپاره قرار گرفت و همراه با شهید حمید بقایی به شهادت رسید. وی در زمان شهادت 27 سال داشت.

*شگفت‌زدگی فرماندهان با ارائه اطلاعات جالب شهید حسن باقری

سرلشگر سیدیحیی رحیم‌صفوی مشاور عالی مقام معظم رهبری درخاطره‌ای از شهید «حسن باقری» می‌گوید: آغاز جنگ که بنی‌صدر ملعون و خائن به جبهه‌ها می‌آمد، بنده، فرمانده عملیات خوزستان بودم. ما را به جلساتی که راجع به جنگ بود راه نمی‌دادند! من با شهید بزرگوار حسن باقری با تلاش مقام معظم رهبری که نماینده وقت حضرت امام (ره)بودند، وارد جلسه شدیم.
وی ادامه می‌دهد: وقتی نوبت صحبت کردن به ما رسید، ابتدا قرار بود وضعیت دشمن گزارش شود و بعد وضعیت جبهه خودمان. به شهید بزرگوار اشاره کردم و گفتم «شما این مطلب را توضیح بدهید»؛ مقام معظم رهبری در زمان‌های بعد از آن جلسه به من گفت که «تا شما اشاره کردی که حسن بلند شو، دیدم که یک جوان لاغر اندام و کوچولو بلند شد، بدون اینکه سر و ریشی، محاسنی داشته باشد (البته ته ریش کمی داشت)، دلم ناگهان ریخت. گفتم حالا بنی‌صدر و اینها نشسته‌اند، این جوان چه می‌خواهد بگوید، تا آمد پای تابلو، آنتن را گرفت و شروع کرد وضعیت دشمن را منطقه به منطقه تشریح کرد که دشمن اینجا چند تانک دارد، اینجا چه تیپ و لشکری مستقر است، آنجا خاکریز زدند، اینجا میدان مین و آنجا سیم خاردار ایجاد کرده‌اند، هر چه زمان می‌گذشت، قلبم روشن‌تر و چهره‌ام بازتر می‌شد؛ مثل یک روحانی که مثلاً وقتی پسرش می‌خواهد به منبر برود نگران است که آیا می‌تواند از عهده این منبر برآید یا نه. من چنین حالی داشتم ولی هر چه بیشتر صحبت می‌کرد من چهره‌ام بازتر می‌شد.»
شهید باقری در آن جلسه چنان گزارش دقیق، مصور و خوبی ارائه داد که همه حضار حتی خود بنی صدر به شگفت درآمد که این جوان این اطلاعات جالب را از کجا آورده است.

* شهید باقری همیشه به انجام تکلیف اعتقاد داشت

سردار حسین همدانی فرمانده سپاه محمد رسول‌الله (ص) تهران بزرگ اظهار می‌دارد: شهید حسن باقری به عنوان یک خبرنگار و عکاس در بدو ورود خود به مناطق عملیاتی به ‌سرعت آموزه‌های جنگ را فرا گرفت و متعاقباً با سرعت بیشتری نیز به دیگر فرماندهان این آموزش‌ها را انتقال می‌داد و یکی از آموزه‌هایی که شهید باقری به دیگر فرمانده‌هان یاد ‌داد، بحث‌های مدیریتی، نوع و چگونگی ارائه اطلاعات فرمانده‌های رده‌های پایین به فرمانده‌های رأس جنگ بود.
سردار همدانی با اشاره به این که شهید حسن باقری با وجود سن پایین و اندام نحیف از جاذبه مدیریتی بالایی برخوردار بود، می‌افزاید: شهید حسن باقری آن‌چنان از اطلاعات جنگ آگاه بود که برخی مواقع آدمی فکر می‌کرد که این شهید بزرگ دارای علم غیب است ولی تلاش و ممارست شهید باقری در جمع‌آوری اطلاعات جنگ او را به یک فرد فوق‌العاده مطلع رسانده بود.
سردار همدانی به سخن شهید حسن باقری که گفته بود فتح خرمشهر باعث خوشحالی امام (ره) خواهد شد، اشاره کرده و می‌گوید: برای آزادی خرمشهر دو طرح از ارتش و سپاه ارائه شد که در نهایت طرح سپاه که مبدع و متفکر آن شهید حسن باقری بود مورد قبول واقع شد و در نهایت رزمندگان اسلام با این طرح توانستند خرمشهر را آزاد کنند.
وی اظهار می‌گوید: شهید باقری به عنوان فرمانده قرارگاه نصر و جانشین قرارگاه کربلا به عنوان مغز متفکر دفاع مقدس شناخته می‌شود و این شهید بزرگ همیشه در جهت کارهای جدید و به خصوص فریب دشمن در جنگ جهت پیروزی رزمندگان اسلام گام برمی‌داشت.
وی با اشاره به اینکه شهید حسن باقری همیشه به انجام تکلیف در جنگ اعتقاد داشت و این فرهنگ را نیز بعد از خود بین جمع فرماندهان و رزمندگان ترویج داد، اظهار می‌دارد: جوانان امروز جامعه باید از این شهید بزرگ درس‌ها بیاموزند چرا که جامعه امروزی از شهید حسن باقری‌های زیادی برخوردار است.

* شهید باقری بر سنگرش نوشته بود «صد در صد شناسایی، صد در صد موفقیت»

سردار سعید قاسمی از فرماندهان دوران دفاع مقدس نیز درباره شهید حسن باقری اظهار می‌دارد: در دوران دفاع مقدس معروف است که شهید سردار حسن باقری فرهنگ برنامه‌های اطلاعات و عملیات در جبهه‌‌ها را بنا کرده و باعث دگرگونی جنگ‌های کلاسیک ارتش‌های جهان شده بود.
وی با اشاره به اینکه شخصاً با شهید حسن باقری بعد از عملیات بیت‌المقدس در قرارگاه‌های مشترک سپاه و ارتش در سال 60 آشنا شده است، می‌افزاید: این شهید بزرگوار در جلسات معروفی که با سرداران جنگ بر پا می‌شد تمام این بزرگان را با تحلیل‌ها و اطلاعات کامل خود از بابت اشراف مناطق عملیاتی متعجب می‌کرد.
سردار قاسمی با بیان اینکه یکی از اصول جنگ‌های مدرن و کلاسیک رعایت فاصله 3 کیلومتری نیروهای خودی تا خط لبه مقابل نبرد دشمن است، بیان می‌دارد: بسیجیان سرافراز وطن با کمترین آموزش ولی با طرح اطلاعاتی و عملیاتی شهید حسن باقری، نبردهایی که در دنیا معروف به کماندویی بود را تا عمق 20 تا 30 کیلومتری مواضع دشمن انجام می‌دادند.
وی موفقیت‌های رزمندگان اسلام در دوران دفاع مقدس را سرچشمه از تفکرات اطلاعات و عملیاتی شهید باقری دانست و گفت: با وجود اینکه در تمام جنگ‌های مدرن شناخت جو، زمین، نیروهای دشمن و اطلاعات رزمی بسیار مهم است ولی نوع پیاده کردن این جنگ‌ها در دفاع مقدس با طرح‌های شهید باقری دگرگون شده بود و حالت بومی داشت.
وی به شعار معروف شهید حسن باقری که بر روی سنگر خود با این عنوان "صد در صد شناسایی، صد در صد موفقیت " اشاره کرد و تصریح کرد: این شهید بزرگوار غیر از تواضع خاصی که داشت یکی از خصلت‌ها و منش‌هایش در جبهه‌ها زبان و بیان ویژه او بود که در روابطش بین رزمندگان، تأثیر شگرفی ایجاد می‌کرد.
                                                                                           «خبرگزاری فارس»

فکر میکردند دارند انقلاب میکنند

   

معاون سابق وزیر اطلاعات واقعیت های تامل برانگیزی درباره هدف آقای هاشمی رفسنجانی از نوشتن و انتشار فوری نامه جنجالی‌اش به رهبر معظم انقلاب افشا کرده است.

زمانی که آقای هاشمی دست به قلم شد و نامه تامل برانگیزش به رهبر معظم انقلاب را همزمان با ارسال رسانه ای کرد، شکری هم معاون وزیر اطلاعات بود و از اخبار پشت پرده زیادی از جمله درباره اقدامات آقای هاشمی خبر داشت.
او در مصاحبه ای که با هفته نامه 9 دی انجام داده است، بخشی از این اطلاعات خبرساز را افشا و هدف آقای هاشمی از این نامه خرداد ماه 88 را به نقل از برادر زاده او بیان کرده است.
آقای شکری در این باره می گوید: برداشت بنده به عنوان یک عنصر امنیتی این است که نامه جسارت آمیز هاشمی به مقام معظم رهبری نیز درست به مانند موسوی به تصور وجود « موقعیت انقلابی» به نگارش درآمد و با اتکای به این موقعیت انقلابی بود که مقام معظم رهبری را تهدید به اقدامات براندازی در جریان انتخابات و پس از آن کرد! نامه قبل از رسیدن به حضرت آقا در سایتها منتشر شد. علی هاشمی در ستاد قیطریه و در جمع شش نفر از اعضای اصلی ستاد موسوی با هیجان وصف ناپذیری مطرح می کند: « این نامه حاج آقا خیلی تند است و ما داریم آن را چاپ می کنیم، شما هم بگوید چاپ کنند. باید دست به دست هم بدهیم تا موج ایجاد کند. حاج آقا گفته یا اینجا کار خراب می شود یا فضا برمیگردد. »
او در ادامه به بخشی از نامه آقای هاشمی اشاره و آن را تحلیل می کند: آقای هاشمی در نامه مورخ 19 /3/88 یعنی سه روز قبل از انتخابات می نویسد: « بر فرض اینکه اینجانب صبورانه به مشی گذشته ادامه دهم، بی شک بخشی از مردم، احزاب و جریانها، این وضع را بیش از این بر نمی تابند و آتش فشانهایی که از درون سینه های سوزان تغذیه می شوند، در جامعه شکل خواهد گرفت که نمونه های آن را در اجتماعات انتخاباتی در میدانها، خیابان ها و دانشگاه ها ، مشاهده می کنیم ... از جنابعالی انتظار است برای حل این مشکل و برای رفع فتنه های خطرناک و خاموش کردن آتشی که هم اکنون دودش در فضا قابل مشاهده است، هر گونه که صلاح می دانید، اقدام موثری بنمایید و مانع شعله ور تر شدن این آتش در جریان انتخابات و پس از آن شوید، سر چشمه شاید گرفتن به پیل / چو پر شد نشاید گرفتن به بیل»
ملاحظه کنید که هاشمی در پایان از این فراز از نامه اش خبر از اغتشاشات پس از انتخابات می دهد. بنابر این معلوم می شود که پشتوانه آقای هاشمی نیز برای ارسال نامه تند و بدون سلام و حتی تهدید آمیز به مقام معظم رهبری، تصور او مبنی بر وجود « موقعیت انقلابی» در جامعه است. این ادعای آقای هاشمی مبنی بر وجود آتش فشانهایی که نمونه آنها را در اجتماعات انتخاباتی در خیابانها مشاهده می کنیم موید این امر است.
به گفته معاون سابق وزیر اطلاعات "حتی تهدید ناشیانه مقام معظم رهبری به شعله ورتر شدن آتش در جریان انتخابات و پس از ان هم به دلیل امیدواری آقای هاشمی به استمرار موقعیت انقلابی است که آن را به شکل آتشی که دودش در فضا قابل مشاهده است، بیان می کند."
شکری تصریح می کند که "نتیجه اینکه از مصاحبه موسو ی در قبل از 22 خرداد کاملا برمی اید که آنها به دلیل تصور وجود «موقعیت انقلابی» در جامعه ، تصمیم قطعی خود را برای اجرای عملیات نهایی براندازی چه در صورت پیروزی، به صورت اجرای جشن های ساختار شکنانه و چه در صورت شکست، به صورت اغتشاشات براندازانه، اتخاذکرده بودند و صریحا نیز آن را بیان می کردند."

                                                                                  « به نقل از جوان آنلاین»

ماجرای دفن یک جسد مجهول الهویه در کربلا

«ابوریاض» از افسران ارتش عراق در زمان جنگ هشت ساله و رجال سیاسی فعلی این کشور نقل می کند: در جبهه های جنگ مشغول نبرد بودم که دژبانی مرا خواست. فرمانده مان با دیدن من ، خبر کشته شدن پسرم را در جنگ به من داد.خیلی ناراحت شدم . من برای او آرزوهای زیادی داشتم و می خواستم دامادش کنم. به هر حال ، به سردخانه رفتم و کارت و پلاک فرزندم را تحویل گرفتم و رفتم تا جنازه اش را ببینم. وقتی کفن را کنار زدم ، شدیدا یکه خوردم. با تعجب توام با خوشحالی گفتم:« اشتباه شده ، اشتباه شده. این فرزند من نیست.» افسر ارشدی که مامور تحویل جسد بود ، با بی طاقتی و عصبانیت گفت: « این چه حرفیه می زنی؟ کارت و پلاک قبلا حک شده و صحت اون ها بررسی و تایید شده.» واقعا برایم عجیب بود که او حاضر نمی شد حرف مرا بپذیرد یا به بررسی دوباره ماجرا دست بزند. من روی حرف خودم اصرار می کردم اما ناگهان خوف و اضطرابی در دلم افتاد که با مقاومتم مشکلی دیگر برایم ایجاد شود. در زمان صدام با کوچک ترین سوء ظن و ابهامی ممکن بود جان شخص و خانواده اش بر باد برود. زود سکوت اختیار کردم و ارتش مرا مجبور کرد که جسد را برای دفن به سمت بغداد حرکت بدهم. رسم ما شیعیان این است که جنازه را بالای ماشین گذاشته و تا قبرستان شهرمان حمل می کردیم.من نیز چنین کردم اما وقتی به کربلا رسیدم ، تصمیم گرفتم که زحمت ادامه راه را به خودم نداده و او را در همان کربلا دفن کنم. چهره آن جوان که نمی دانستم کدام خانواده انتظارش را می کشد ، دلم را آتش زده بود.او بدنی پر از زخم داشت اما با شکوه آرمیده بود. او را در کربلا دفن کردم و بر پیکرش فاتحه ای خواندم و به دنبال سرنوشت خود رفتم. سال ها از آن قضیه گذشت و خبری از فرزندم نیافتم تا این که جنگ تمام شد و خبر زنده بودن او به دستم رسید. فرزندم سرانجام در میان اسرای آزاد شده به عراق بازگشت. از دیدنش خوشحال شدم و شاید اولین چیزی که به او گفتم این بود که« چرا کارت هویت و پلاکت را به دیگری سپردی؟» وقتی او ماجرای کارت هویت و پلاکش را برایم تعریف کرد ، مو بر بدنم راست شد. پسرم گفت: « من توسط جوانی بسیجی اسیر شدم. او با اصرار از من خواست که کارت هویت و پلاکم را به او بدهم. حتی حاضر شد در قبالش به من پول بدهد. وقتی آن ها را به او دادم ، اصرار می کرد که حتما باید قلبا راضی باشم. من هم به او گفتم در صورتی راضی خواهم شد که علت این کارش را بدانم.او حرف هایی به من زد که اصلا در ذهنم نمی گنجید. او با اطمینان گفت : «من دو یا سه ساعت دیگر شهید می شوم و قرار است مرا در جوار مولایم حضرت ابا عبدالله الحسین (صلوات الله علیه) دفن کنند. می خواهم تا روز قیامت در حریم مولایم بیارامم. » دیگر نمی دانم جه شد و او چه کرد اما ماجرا همان بود که گفتم.                   «کیهان ۵ دی ۸۹»

چرا صدام در جنگ با ایران لباس نظامی پوشید ولی در کویت نه؟

دفاع مقدس ملت ایران در برابر متجاوزان بعثی مملو از عبرت های بزرگ تاریخی است که بخشی از آن مربوط به ندامت های کشور کوچک و ثروتمند کویت از کمک به رژیم متجاوز بعثی صدام معدوم است. امیر کویت شیخ جابر احمد الصباح که در دوران او، کویت شاهد حوادث متعدد ناشی از پیروی از سیاست های آمریکا و ماجراجویی صدام در منطقه بود در خاطرات خود می گوید بعد از پایان جنگ ایران و عراق با حمایت کشورهای عربی و برای تجلیل از مقاومت صدام در برابر ایرانی ها، کنفرانس کشورهای عربی در بغداد برگزار شد و همه سران عرب از این که صدام و عراق از خطر سقوط توسط ایرانی ها رهایی یافته بودند، خوشحال به نظر می رسیدند، البته این فرار به قیمت کمک های گسترده کشورهای ثروتمند عرب و کمک های تسلیحاتی و تدارکاتی کشورهایی هم چون مصر و اردن به دست آمده بود. شیخ جابر می گوید: در پایان کنفرانس زمانی که می خواستیم عراق را به مقصد کویت ترک کنیم صدام خود شخصا پشت فرمان اتومبیل ویژه بنز تشریفات نشست و هدایت خودرو را تا فرودگاه بغداد به عهده گرفت. در اتومبیل فقط من بودم و او، در حالی که صدام سیگار برگ کوبایی بر لب داشت و فضای خودرو مملو از دود این سیگار شده بود در بین راه به او گفتم؛ انشاءالله در کویت منتظرش هستیم و اولین سفر خارجی اش را به مقصد کویت داشته باشد. صدام هم با تکبر جواب داد: کویت خانه ماست می آییم. شیخ جابر ادامه می دهد که منظور او را آن موقع نفهمیدم و وقتی در حال فرار از کویت در تابستان 1990 میلادی بودم متوجه حرف آن مردک متکبر خبیث شدم و در همان جا آرزو کردم به او در جنگ با ایرانی ها کمک نمی کردم. او نمک نشناس و نمک به حرام بود. همراهان امیر کویت می گویند که صدام وقتی به کویت حمله کرد امیر کویت در خواب بود و با وضعیتی پریشان او را به خاک عربستان منتقل کردند. چند روز بعد از اشغال نظامی کویت توسط بعثی ها، صدام شیخ جابر احمدالصباح را فردی عیاش و فاسد معرفی کرد و فیلمی از عیاشی های او را پخش نمود. صدام در پاسخ به این سؤال خبرنگاران که چرا دیگر لباس نظامی نمی پوشد گفت: من در کویت مردی مقابل خود نمی بینم. اگر در جنگ با ایرانی ها لباس نظامی می پوشیدم، به دلیل آن بود که آنها مرد جنگ بودند. او در یک گفت وگو با احترام از امام خمینی(ره) یاد می کند و مجبور می شود اذعان کند که با چه کسانی در نبرد بوده است، اما او از جنایت های خویش و حمایت هایی که قدرت های استکباری در تجاوزش به ایران از او داشتند سخنی نگفت که این رسم ناجوانمردان تاریخ است. به گزارش ایسنا، نادر دریابان، پژوهشگر دفاع مقدس با بیان این مقدمه به ماجرای شنیدنی سال های همکاری دلبرانه شیخ جابر امیر کویت و صدام معدوم اشاره می کند که می گوید: شیخ جابر در انبوه کمک های مادی و تسلیحاتی و تدارکاتی کشورش به بعثی های جنایتکار تعدادی آمبولانس نظامی بنز که در آنها شرایط یک بیمارستان صحرایی و حتی عمل های ابتدایی بود برای حفظ جان فرماندهان عراقی در جبهه های جنگ با رزمندگان مسلمان ایرانی خریداری کرد و به صدام و فرماندهانش اهداء نمود. اولین سری این آمبولانس ها به جبهه خرمشهر که در اشغال دشمن بود ارسال شد، چرا که ایران خود را برای حمله به خرمشهر و باز پس گیری آن آماده می کرد. چند روز بعد از حمله قوای اسلام در عملیات بیت المقدس به بعثی های جنایتکار در جبهه گسترده خرمشهر آمبولانس اهدایی شیخ جابر احمد الصباح به غنیمت رزمندگان اسلام در آمد و بسیاری از فرماندهان عراقی مجروح جبهه خرمشهر از شدت جراحت در نبرد با رزمندگان اسلام به هلاکت رسیدند. یکی از آخرین فرماندهان عراقی در جبهه بندر خرمشهر را نه با این آمبولانس ویژه بلکه با قایقی چوبی در حالی که یک پای این فرمانده قطع شده بود به جزیره ام الرصاص عراق در روبه روی بندر خرمشهر انتقال دادند تا داغ استفاده از این تجهیزات پیشرفته بر دل صدامیان بماند. این خودرو که هم اینک به صورت مستعمل در مرکز فرهنگی دفاع مقدس خرمشهر نگهداری می شود، متأسفانه در سال های جنگ به خوبی از آن مراقبت نشد؛ چرا که یکی از اسناد مهم تدارکاتی دشمن بوده است که توسط حامیان مرتجعش تهیه و برای استفاده به جبهه های نبرد ارسال شده بود. در جریان جنگ تحمیلی هم چنین شیخ فهدالاحمد، برادر ناتنی امیر کویت نیز با حضور در جبهه های عراق بند توپخانه را برای گلوله باران مواضع نیروهای رزمنده مسلمان ایرانی کشیده بود. شیخ فهدالاحمد که رئیس شورای المپیک آسیا بود اولین مقام رسمی و مهم کویتی بود که در جریان اشغال کویت توسط بعثی ها به قتل رسید و صدامی ها بر جنازه او به شدت کوفتند. یک روز پس از اشغال کویت توسط رژیم متجاوز صدام، وزیر امور خارجه وقت کویت که اکنون امیر کویت است برای عذرخواهی رسمی کشورش در کمک به صدام در سال های جنگ علیه ایران به جمهوری اسلامی ایران آمد تا تاریخ خیلی زود سرنوشت تلخ جبهه کفر را در برابر حماسه هشت ساله مقاومت ملت ایران رقم زند.       «کیهان ۵ دی ۸۹»

آموزش مشتی گری به حاج همت

حاجی در قرارگاه لشکر منتظرمان بود. سلام و علیک کردیم و نشستیم. حاجی گفت: «می‌خوام یک چیزهایی ازتون یاد بگیرم. هرکس تو یک زمینه استاده و تجربه داره. قصه قلندری و مشتی‌گری و عیاری‌تان را به من هم یاد بدید.»     به گزارش گروه جهاد و مقاومت مشرق ، آن چه خواهید خواند روایت یکی از سرداران لشکر27 محمد رسول الله است از حاج محمد ابراهیم همت.بی شک حاج همت خود سرآمد جوانمردان و مشتیان عالم بود اما این خاطره سندی است بر حساسیت های او برای ایجاد انسجام هرچه بیشتر در میان بسیجیانی بود که از چهار گوشه شهری هزار طایفه مانند تهران گرد هم آمده بودند تا پشت یک خاکریز و با یک دشمن بجنگند.   راوی این خاطره خود از صاحبان مسلک پهلوانی و جوانمردی در سال های جنگ است و امروز نیز وجود نورانی اش زینت بخش جنوب شهر تهران است:   حول و حوش عملیات والفجر مقدماتی و والفجر یک ، مشتی‌گری تو لشکر و بین رزمنده‌ها رشد کرده بود. بچه‌ها قاعده‌پذیر نبودند؛ چون روحیه‌ها و اخلاق‌شان با هم فرق داشت. چند طیف آدم، با اخلاق و مرام خاص، به جبهه آمده بودند و حالا می‌بایست به یک صراط مستقیم می‌شدند. یک عده شلوار کردی می‌پوشیدند و گیوه نوک‌تیز و کلاه کف‌سری سرشان می‌گذاشتند که آن موقع معروف بود به کلاه «الهی قلبی محجوب». دستمال یزدی دست‌شان می‌گرفتند یا ریش انبوه می‌گذاشتند تا هیبت داشته باشند. عشقی کار می‌کردند و زیر کد هیچ‌کس نمی‌رفتند. بیشترشان هم بچه تهران بودند. جوان‌ترها هم می‌خواستند لات باشند و از قدیمی‌ها تقلید کنند؛ گتر نمی‌کردند و درست در صبحگاه حاضر نمی‌شدند یا لباس خاکی کامل نمی‌پوشیدند. جنگ کلاسیک هم این‌ها را نمی‌پذیرفت و انسجام کارها به هم می‌ریخت. عده‌ای هم معروف به دکمه قابلمه‌ای[دکمه قابلمه‌ای: به اینها چون بالای پیراهنشان یک دکمه قابلمه‌ای می‌دوختند تا سفیدی سینه‌شان زیادی پیدا نباشد، دکمه قابلمه‌ای می‌گفتند] بودند که اگر جلویشان قاه‌قاه می‌خندیدی، رنگ‌شان سرخ می‌شد و لبشان را می‌گزیدند و استغفرالله می‌گفتند. در مرام آنها، خنده و شوخی و عشق‌بازی، گناه بزرگی بود. یک عده هم هیچ‌چیز برایشان مهم نبود. آمده بودند که فقط بجنگند. لباس و خوراک و این چادر و آن چادر مهم نبود و لات و پوت برایشان فرقی نداشت. حاج همت اما می‌خواست با همه این نیروها هماهنگ و چفت باشد. او فرمانده لشکر تهران و فرماندهی بافرهنگ و کنجکاو و درس‌خوانده بود، و این هنر فرماندهی و مدیریتش بود که می‌خواست همه نیروهایش را خوب بشناسد و با هرکس مثل خودش رفتار کند. می‌خواست انسجام لشکر حفظ شود و کارها پیش برود. یک روز مرا خواست. حقیر به اتفاق ابرام [شهید ابراهیم هادی]که یل مشتی‌های جنگ بود، پیشش رفتم. حاجی در قرارگاه لشکر منتظرمان بود. سلام و علیک کردیم و نشستیم. حاجی گفت: «می‌خوام یک چیزهایی ازتون یاد بگیرم. هرکس تو یک زمینه استاده و تجربه داره. قصه قلندری و مشتی‌گری و عیاری‌تان را به من هم یاد بدید.» من که همیشه جواب حاضر و آماده داشتم، قصه‌ای را در قالب حقیقت براش گفتم: - یک نفر تو تهرون بوده، از گردن‌کلفت‌ها و پهلوون‌های تهرون. اسمش مصطفی بوده و چون دیوانه اهل‌بیت بوده بهش می‌گفته‌اند «مصطفی دیوونه» [مصطفی پادگان، معروف به مصطفی دیوونه]. این مصطفی، در عالم جوونی، با تیم داش‌ها شب جمعه می‌رن باغ خاله، تو فرح‌زاد، دنبال یلّلی تلّلی. از آن طرف، آسیدمهدی قوام که لنگه این روحانی را تو این زمان نداریم و می‌گن فقط یک جلوه‌اش را آقای طباطبایی تو خیابون غیاثی داره، به باغ خاله می‌آد. شاگردان آسیدمهدی، مصطفی رو می‌بینند و می‌گن که امشب یک کم مراعات کنید. یکی از داش‌ها، جلو می‌ره و می‌پرسه: «مگه امشب چه خبره؟» تا می‌گن آسیدمهدی قوام آمده، مصطفی بلند می‌شه و می‌آد خدمت آقا و پیشونی آسیدمهدی رو ماچ می‌کنه و می‌گه: «ما نوکر سیدها هستیم.» آسیدمهدی می‌گه: «ما می‌خوایم مثل شما داش بشیم. قانونش رو برای ما بگو.» مصطفی می‌گه: «قانونش اینه که هرجا نمک خوردی، نمکدون رو نشکنی.» آسیدمهدی می‌گه: «خوب، این که در قانون ما هم هست. اما شما حرف می‌زنی یا عمل می‌کنی؟» مصطفی سکوت می‌کنه. آسیدمهدی می‌گه: «شما این همه نمک خدا رو خورده‌ای؛ چرا نمکدون می‌شکنی؟» می‌گن این حرف، مصطفی را زیر و رو می‌کنه و می‌شه بسم‌الله کارش. مصطفی با آسیدمهدی قاتی و عاقبت به خیر می‌شه. هیئت محبان الزهرا تو محله پاچنار تهران، یادگار ایشونه؛ یادگار مصطفی؛ «دیوانه‌ اهل بیت». ناگفته نباشد که این هیئت بیشتر از پنجاه شهید فدای انقلاب کرده؛ ازجمله سردار عباس ورامینی. این قانون مشتی‌گری و قلندریه: حرمت نون و نمک رو نگه داشتن... در تمام مدتی که اینها را می‌گفتم، حاج همت بی‌هیچ حرفی و ساکت گوش داد و چیزهایی تو دفترش نوشت. من از اخلاق و مرام داش‌ها و پهلوان‌های لشکر، حرف‌های زیادی برای حاج همت گفتم. حاج همت آنقدر روح بلندی داشت که هیچ موضعی نگرفت و مخالفت نکرد. اگر توی دلش حرف مرا نپسندید، رو نکرد و خیلی آرام و فروتن برخورد کرد. دست او را می‌بوسم؛ چون فرماندهی بود که موقع فرماندهی، حالش و مرامش عوض نشد. هیچ وقت به ما نگفت که من فرمانده‌ام؛ چنین و چنان کنید. او فقط خدمت کرد و می‌خواست انسجام لشکر حفظ شود. می‌خواست همه نیروها با هر اخلاق و مرامی که دارند، زیر یک چتر جمع بشوند و برای یک هدف بجنگند، و همت‌اش در این راه واقعاً عالی بود. از آن به بعد، هروقت ما را می‌دید، می‌خندید و می‌گفت: - جمال آقایون رو عشق است! [دیدن جمال آقایان غنیمت است.] هروقت هم به دکمه قابلمه‌ای‌ها می‌رسید، آرام و مؤدب می‌گفت «سلام علیکم و رحمت‌الله.»                                        منبع:مشرق

آخرین وصیت نفر اول کنکور تجربی

شهید احمد رضا احدی ، نفر اول کنکور رشته تجربی به سال 1364 ، آخرین وصیت خود را در چند جمله کوتاه خلاصه کرده است.

احمدرضا احدی به تاریخ آبان سال 1345 در اهواز متولد شد . همزمان با آغاز جنگ تحمیلی ، به عنوان مهاجر جنگی همراه خانواده به ملایر بازگشت و در رشته ی علوم تجربی در دبیرستان دکتر شریعتی به ادامه ی تحصیل پرداخت ، تا آن که در سال 63 موفق به کسب دیپلم گردید. در سال 64 در کنکور سراسری تجربی رتبه اول را کسب کرده و در رشته ی پزشکی در دانشگاه شهید بهشتی تهران پذیرفته شد و در آن جا به ادامه ی تحصیل پرداخت .

شهید احمدرضا احدی (نفر سمت چپ)- نفر اول کنکور تجربی سال 1364

وی نخستین بار بار در سال 61 به جبهه رفت و در عملیات رمضان شرکت کرد و در همین عملیات مجروح شد .

احمد رضا احدی سر انجام در شب دوازدهم بهمن ماه سال 65 به شهادت رسید و پس از پانزده روز که پیکر آن شهید میهمان آفتاب بود به شهرستان ملایر بازگردانیده شد و در آرامگاه عاشورای ملایر به خاک سپرده شد.
متن تنها وصیت نامه به جا مانده از شهید احمدرضا احدی به این شرح است:


بسم الله الرحمن الرحیم

فقط :نگذارید حرف امام به زمین بماند همین

حدود یک ماه روزه قرض دارم تا برایم بگیرید و برایم از همگی حلالی بخواهید

والسلام

کوچکترین سرباز امام زمان(عج)

احمدرضا احدی
                                                                          «خبرگزاری فارس»